Ter nagedachtenis van Erik Meijs

Op deze pagina staan artikelen die door de ouders van Erik Meijs worden geplaatst op facebook ter nagedachtenis aan Erik. Erik stierf  op 16 november 2017 in Duitsland, als gevolg van een vreselijk verkeersongeluk op de Duitse autobaan. Erik is 26 jaar geworden. Zijn doel was een zeer hoge wereldranking en deelname aan de Olympische Spelen van 2020 in Tokio, niet namens Nederland, maar namens Duitsland. Zo ver is het helaas niet gekomen. Erik laat zijn vriendin Birgit Overzier achter en zijn zoon Tommy Erik die op 12 februari 2018 is geboren en daarnaast zijn ouders Karin en Stef en zijn zus Anouk.

On this page Erik Meijs parents place articles to remember Erik. Erik died at the age of 26 in Germany on 16 november 2017 after a terrible car accident on a German highway. Erik’s goal was getting a high world ranking and participation at the Olympics of 2020 in Tokyo. Not on behalf of the Netherlands, but on behalf of Germany. Unfortunately Erik will never play any badmintongame anymore. Erik leaves behind his girlfriend Birgit Overzier and his son Tommy Erik who was born at February 12, 2018. 

16 juni 2023

De Erik Meijs Foundation is up and running!

In hoog tempo gaan we verder met het verwezenlijken van de doelen van de Erik Meijs Foundation.

Kortgeleden heeft de eerste speler al een toezegging gekregen voor financiële ondersteuning ten behoeve van een trainingsstage in Zuid-Oost Azië. Het gaat in dit geval om de 16-jarige Esmeralda Van Drunen. Esmeralda zit bij de nationale selectie onder 17 en werd onlangs met haar dubbelpartner Nederlands kampioen damesdubbel <17. Vorig jaar is zij voor het eerst richting Azië gegaan en heeft ze getraind bij Ron Daniëls en Huỳnh Daniëls in Vietnam. Op zeer korte termijn gaat ze weer die kant op en nu voor een langere periode. Hoe getalenteerd Esmeralda is weet ik niet en heb ik ook geen verstand van. Maar ik kan wél beoordelen hoe serieus iemand is. Esmeralda wil alles uit zichzelf halen wat er in zit, is bereid daar veel te doen en ook veel voor te laten en treedt buiten de gebaande paden. Daar is moed voor nodig en een sterke motivatie en dat waardeer ik. Het past ook volledig bij het doel van de stichting én past bij de manier waarop ook Erik zijn sport benaderde. Daarom zijn we blij Esmeralda een klein steuntje in de rug te kunnen geven.

Mocht iemand zich afvragen: hij had het toch nog helemaal niet rond? Dat klopt, gesprekken met de bank lopen nog, maar alle seinen lijken al op groen te staan en we hebben ons inmiddels al verzekerd van enkele toezeggingen, waaronder van good old Jaap Van de Kolk van Vandekolk hypotheken financieringen en verzekeringen, waardoor we zeker weten dat we Esmeralda uiteindelijk deze financiële bijdrage kunnen geven.

Ook Robert Hoogland heeft niet stil gezeten en heeft de basis ontwikkeld voor een gloednieuwe website die sinds vandaag online staat. Nu nog ‘work in progress’, want er zitten nog schoonheidsfoutjes in en foto’s worden nog toegevoegd, maar hij wordt snel verder uitgebouwd. Dus ook www.erikmeijsfoundation.nl is nu een feit. Mocht je de stichting willen ondersteunen, laat het me weten. Dat kan door een pb aan mij te sturen, of te reageren via het emailadres van de nieuwe website info@erikmeijsfoundation.nl

20 april 2023

Erik Meijs Foundation

Lieve Erik, vandaag is weer je geboortedag. De 5e keer op rij dat we elkaar niet zien, dat ik je niet kan bellen, appen of wellicht zelfs vasthouden, afhankelijk van waar je zou zijn. Vandaag zou je al 32 jaar zijn geworden. Een geweldige vader zou je zijn voor Tommy die al 5 jaar is. Ik schat in dat er ook een tweede kind zou zijn. Je zus heeft inmiddels ook een baby, Isabella. Wat zou het fijn zijn geweest als je dit allemaal zou meemaken. Oom Erik. We zullen het nooit kunnen uitspreken. Er gaat geen dag, zelfs geen uur voorbij, dat je niet in mijn, in onze gedachten, bent.

Vorige week was de Dutch International in Wateringen. Een succesvol toernooi, waar ik weer de toernooidirecteur van mocht zijn. Met het emotionele moment van de vierde uitreiking van de Erik Meijs Award (zie de bijgaande beelden). Mooi dat Velo dit doet. Maar ik wilde ook zelf nog iets doen. De afgelopen tijd heb ik door mijn hoofd laten gaan hoe ik jouw manier van denken, jouw houding ten aanzien van de badmintonsport, de doelen die je voor ogen had en het pad wat je had gekozen, kon laten voortbestaan.

De afgelopen maanden heb ik daar echt werk van gemaakt.

Ik vind het fijn nu te kunnen melden dat ik bezig ben met de oprichting van een stichting. Op 11 mei zal de akte passeren bij de notaris. De naam van de stichting is de ‘Erik Meijs Foundation’. De stichting heeft tot doel om aankomende badmintontalenten, jeugdige of jongvolwassen, een (vooral financieel) duwtje in de rug te geven in hun badminton carrière. Het gaat daarbij met name om spelers die, net als Erik, buiten de gebaande paden durven te treden, hun eigen koers varen en een duidelijk toekomstplan hebben. Spelers die, net als Erik, ook buiten Europa, willen kijken hoe badminton wordt gespeeld en hoe getraind wordt en dat zelf willen ervaren. Die willen ervaren om in heel andere omstandigheden te werken, in een ander klimaat en in een andere cultuur.

In eerste instantie is de steun specifiek gericht op trainingsstages in Zuid-Oost Azië, het door Erik zo geliefde stukje van Azië. Daarbij kan gedacht worden aan bijvoorbeeld Vietnam, Indonesië en Thailand. In deze drie landen heb ik zelf contacten. In Vietnam gaat het natuurlijk om de badmintonacademie van Ron Daniëls (Ron was de degene die de ogen van Erik heeft geopend waardoor hij zijn eigen pad is gaan volgen). In Indonesië ben ik van plan om via een plaatselijk contact een badmintonclub in Jakarta te vinden die bereid is om trainingsstages te organiseren en in Thailand gaat het om de Banthongyord Badminton School waar prima faciliteiten zijn (inclusief overnachten) en waar Erik heeft getraind samen met Ratchanok Intanon (de huidige nummer 8 van de wereld en op 18 jarige leeftijd wereldkampioen).

Omdat ik de Nederlandse badmintonwereld niet goed ken, heb ik een aantal mensen bereid gevonden om mij eventueel van advies te dienen of suggesties te doen. Op dit moment zijn dat Henri Vervoort, coach van BNL, Robert Hoogland, Fred A J van Wankum en Roy Calbo. Mensen die met Erik hebben gewerkt en waar Erik respect voor had. Natuurlijk zijn er ook sponsors nodig. Die hoop ik in de komende weken te benaderen. Natuurlijk is elke sponsoring welkom. Ik wil heel kleinschalig beginnen en ik verwacht ook niet dat er opeens horden spelers naar Azië op trainingsstage willen gaan, dat zullen er maar weinig zijn. Ik moedig spelers aan om in de voetsporen van Erik te treden. Volg zijn pad en kijk hoever je komt. Durf buiten de paden te treden.

Ik hoop de legacy, de nalatenschap van Erik, op deze manier te gaan behouden voor de toekomst. De komende weken de volgende stappen en daarna wachten op een bankrekening. Met dank aan Christ de Rooij van badmintonline.nl voor het ontwerp van het logo van de stichting, inclusief Eriks levensmotto en zijn silhouet. Erik, ik hoop dat je het mooi vindt.

Liebe Facebookfreunden, mit diesem Bericht, auf Eriks Geburtstag, kündige ich die Gründung einer Stiftung an. Den Name der Stiftung wird sein ‘Erik Meijs Foundation’. Ziel dieser Stiftung ist (finanzielle) Unterstützung für junge Badminton Spieler die für eine Weile nach Asien gehen möchten um da zu trainieren. So wie Erik das gemacht hat...Am 11 Mai habe ich eine Verabredung beim Notar rum alles Offiziel zu machen.

Dear friends, a short summary: Today is Eriks birthday. Every day my thoughts are with him, but today even more. To keep his ideas, his way of badminton-life, I announced today the establishment of the 'Erik Meijs Foundation. Its main goal will be the (financial) support of young badmintontalents. In particular the support of training in South-East Asia. On Mai 11, the Foundation will be a fact when I have an appointment with a notary. Of course I hope there will be several sponsors.

14 april 2023

Gisteren is de FZ Forza Dutch International 2023 van start gegaan bij VELO Badminton. Net als vorig jaar kon er geen speler meer bij en zitten we helemaal vol met maar liefst 47 landen. Spannende eerste en tweede ronde vandaag en morgen de kwart- en halve finales en tussendoor de uitreiking van de Erik Meijs Award.

1 januari 2023

Een nieuw jaar is weer begonnen. De jaarwisseling is voor velen het moment om terug te blikken of vooruit te blikken. Dit nieuwe jaar kijk ik liever vooruit dan terug. Het jaar 2022 was namelijk een jaar om snel te vergeten. Behalve de moeilijke weg die we sowieso al moeten gaan, stond het afgelopen jaar vooral in het teken van allerlei fysieke problemen waar Karin mee te maken had en helaas nog heeft. Naast de ellendige zenuwpijnen op haar hoofd vanwege de gordelroos van augustus 2021, kwam er ook nog longcovid bij. Na anderhalf jaar volledig uit de running, hoop ik dat het dit jaar langzamerhand weer bergopwaarts gaat met haar en dat ze de draad van vele dingen weer kan oppakken.

Mijn persoonlijke wens voor 2023 is dat we de al in 2020 voorgenomen reis naar noord en midden Vietnam in de zomer van 2023 eindelijk kunnen gaan maken. Zodat ik mijn herinneringen aan de reizen met Erik naar die streken kan delen met Karin. Natuurlijk hoop ik ook dat we Tommy en Birgit vaak mogen zien (zoals op 2e kerstdag), dat is toch een groot goed. En wie weet, komen hier en daar nog wat andere wensen uit, zoals bij Anouk en Pieter Jan.

Ik wens iedereen een gezond 2023 toe, minder ellende in de wereld en laten we hopen dat er geen nieuwe coronavariant uit China overwaait.

11 december 2022

16 november 2022

We zijn weer een jaar verder. Aanbeland bij het eerste lustrum. Normaal gesproken iets wat je viert, iets leuks om bij stil te staan. Maar stilstaan bij deze eerste 5 jaar na het overlijden van Erik heeft voor mij, voor ons, niets feestelijks in zich. Zoals iedereen zitten we in de waan van de dag. Zijn we druk bezig. Zijn we blij dat corona voorlopig op z’n retour is. Maar voor ons is en blijft de novembermaand, de kersttijd, de tijd van het ‘gezellig samenzijn’ met familie de meeste grauwe periode van het jaar. Vijf jaar is het al weer. Ongelofelijk. Voor ons voelt het als de dag van gisteren. Het is niet weg, het gaat niet weg. Het verdriet is niet minder, het is niet afgevlakt. Het houdt ons dagelijks bezig. Geen uur gaat voorbij of Erik zit in mijn hoofd. Vele jongeren zijn het afgelopen jaar verongelukt. Vele ouders zijn erbij gekomen die een kind hebben verloren. Wij weten hoe het voelt. Het is zwaar. En tegelijk leven we ons leven. Met alle ups en downs. Met alle dagelijks beslommeringen. We blijven doorgaan en blijven Erik continue gedenken en met ons meenemen.

In 2013 hebben we een promotiefilmpje in elkaar gezet om extra aandacht te vragen voor de top sportcarrière van Erik en eventueel nieuwe sponsors binnen te halen. Natuurlijk stond het filmpje in het teken van een van de grote doelen waar elke topsporter naar streeft, namelijk deelname aan de Olympische Spelen. Hoewel we wisten dat Rio/2016 zeker nog te vroeg was, hebben we het filmpje daar toen wel aan gekoppeld. Overigens is Erik uiteindelijk wél in Rio geweest in 2016 om te kijken naar de wedstrijden van zijn vriendin Birgit en ervaringen op te doen. Vandaag wil ik deze video opnieuw delen met iedereen die het wil zien. Ik kijk met liefde terug naar deze beelden. En zal ook in de toekomst beelden blijven delen.

My friends, again one year gone, 5 years already that Eriks life stopped suddenly. Unbelievable. November and December are the dark months in our live. Our grieve didn't change. Every day our thoughts are with Erik.

In 2013 we made a short promotionvideo about Erik. Today I want to share this video again.

1 oktober 2022

Vanavond waren we uitgenodigd voor de receptie van Badmintonclub Drop Shot ter gelegenheid van het 75 jarig bestaan van de club. Daar mag Drop Shot trots op zijn. De club waar Erik Meijs op jonge leeftijd zijn badmintonavontuur begon. Ik had het eigenlijk niet echt in de gaten, want ik was in gesprek en kreeg het dus niet goed mee, maar uiteindelijk viel het kwartje. Ik kreeg te horen dat Erik bij monde van voorzitter Robert Hoogland tot erelid van de vereniging was benoemd. Ongelofelijk en onbegrijpelijk nog steeds dat hier het woord 'postuum' bij moet. Maar een mooi gebaar, dat zeer wordt gewaardeerd door mij en het thuisfront (Karin kon er helaas niet bij zijn, maar vond het ook prachtig). Er is thuis nog wel een traantje gelaten. Bedankt lieve mensen.

24 september 2022

Erik had veel respect voor de allergrootste badmintonners, maar hij heeft altijd maar één echte sportheld gehad en dat was Roger Federer. Dat was zeker niet alleen vanwege zijn prestaties, maar zeker ook vanwege de wijze waarop hij met zijn sport bezig was. Zijn ingetogen karakter en vriendelijke aard. Een voorbeeld voor Erik. Een groot sportman heeft afscheid genomen.

Erik had respect for alle great badmintonplayers, but only one hero: Roger Federer.

17 september 2022

Vorig weekend eindelijk weer een dagje onze kleinzoon Tommy in de armen kunnen sluiten in Limburg waar Birgit met Tommy naar toe was gekomen om ook de moeder van Karin weer eens te zien na lange tijd. Nou ja, in de armen sluiten, voor zover de kleine man dat toestaat, want hij is niet zo knuffelig. Maar gelukkig is hij wel een fan van opa, dus kreeg opa als enige een kusje als afscheid. Wat tot behoorlijk wat jaloerse blikken leidde, maar ik kan er niks aan doen natuurlijk.

10 juli 2022

Toch even wat plaatjes delen van recente bezoeken van en aan Birgit en Tommy van juni en begin juli. Heel fijn om beiden af en toe even in onze armen te kunnen sluiten. Tommy groeit als kool op in de warme en veilige omgeving van zijn moeder. Een twee-eenheid is het. En ik mag me gelukkig prijzen dat Tommy erg naar zijn opa toetrekt. Nooit te beroerd om opa een duwtje in de rug te geven.

25.05.2022

25 mei 2022

Een moment om even bij stil te staan. Alle levensjaren tot nu toe komen voorbij. Een lustrum. Mijn ouders vonden dat altijd wel memorabele momenten. Velen van ons krijgen het mee. Een lustrum, een mijlpaal, moet je vieren. Maar ik ben nooit zo van het feesten geweest. Vroeger niet en nu nog steeds niet. Het is niet mijn verdienste dat ik de 60 heb gehaald. Het is toeval. Je moet geluk hebben om het te halen. Waar ik meteen aan moet denken is een ander lustrum, namelijk het 5e jaar op rij dat Erik mij niet kan feliciteren. Als ik al iets ermee had willen doen, dan is dat samen met het hele gezin iets leuks gaan doen. Dat doen we nu ook, maar niet met het hele gezin. Dat is niet meer compleet. Had Erik erbij kunnen zijn? Ik weet het niet. Niemand weet het. Misschien zat hij ergens in het buitenland. Of aan het trainen ergens, of gewoon bij Birgit en Tommy. Hij had waarschijnlijk zoiets gezegd als: gefeliciteerd,ouwe met je 60 jaar. En bedankt dat je er altijd voor mij bent en mij met alles helpt, beste dad for ever….. Of zoiets.

Ik heb een mooi fotoboek gekregen. Niet over 60 jaar Stef, maar over mijn gezamenlijke geschiedenis met Erik. Moeilijk om te bekijken, maar heel fijn om te hebben. Mijn oog wordt trouwens steeds getrokken naar die rare man met die snor.

We zoeken weer wat afleiding dezer dagen. We doen leuke dingen. Dat hebben we verdiend, dat heb ik verdiend. En morgen komt weer een nieuwe dag en gaan we weer verder. We genieten van kleine dingen, ervaren pijnlijke momenten, worden heen en weer geslingerd tussen allerlei gevoelens en blijven gewoon doorgaan en ons levenspad vervolgen.

Stef

24.04.2022

Dank je wel voor alle lieve reacties die wij mochten ontvangen op 20 april. De geboortedag van Erik zal altijd moeilijk en verdrietig zijn. Toch proberen wij afleiding te zoeken. Omdat 20 april op een woensdag viel, zijn we maandag, 2e Paasdag, met Birgit en Tommy naar de dierentuin in Keulen geweest. Het was heerlijk weer en het was fijn om Birgit en Tommy weer te zien. Daarna zijn wij, Stef, ik, Anouk en Pieter Jan een midweek naar Landal De Vers gegaan. Heerlijk gewandeld in het bos. En op woensdag 20 april een boottocht over de Maas gemaakt.

20.04.2022

20 april 1991- 16 november 2017 – 20 april 2022

Regelmatig komen we mooie teksten tegen. De volgende tekst spreekt wat ons betreft voor zich:

“Ik ben die moeder, die sinds het verlies van mijn prachtige kind een deel van mijn leven, hart en ziel verloor.

Ik ben die vader, die zijn talentvolle zoon nooit zag worden wat hij had kunnen zijn en daarmee verloor ik een deel van mezelf.

Ik ben de zus, die mijn broer kwijtraakte. Niets meer met hem kan delen en een stukje van mezelf verloor.

Wij zijn mensen van alledag, je kunt ons overal tegenkomen. Wij zijn die mensen die twee dagen per jaar ons gemis mogen herdenken.

Eenmaal de geboortedag en eenmaal de sterfdag. En daarna moeten we weer verder, want na een dag of twee per jaar stilstaan heb je het stilletjes aan vast al wel een plekje gegeven.

Toch? In de keukenkast, op een kastje, op zijn kamer, op zijn stoel, in zijn kledingkast,

in alles wat hij was en is geweest, maar niet meer is.

Wat zou je ervan zeggen wanneer wij dat loodzware verlies, waar wij nog steeds kapot van zijn, waardoor wij nog steeds van ons stuk raken soms, de komende tijd een plekje geven in de vensterbank?

Precies daar waar iedereen het kan zien?

Daar waar niemand er omheen kan?

Daar waar er licht bij kan.

Wat zou je ervan zeggen, dat wij niet alleen zijn geboortedag herdenken met een warm, maar dubbel gevoel, dat wij niet alleen maar stilstaan bij zijn sterfdag, die wij veel te vroeg te weten kwamen, maar ook bij alle andere dagen van het jaar?

Alle jaren die hij er is geweest, alle jaren die hij heeft geleefd en al die jaren die nog moeten komen.

Jaren waarin hij er niet meer is, jaren waarin het verlies alleen maar zwaarder wordt om mee te dragen.

Een plekje in de vensterbank voor de dood die immers bij het leven hoort, ook bij een leven dat nog lang niet klaar was om voorbij te zijn.

Ja wij laten het verlies voorlopig mooi in de vensterbank staan, dan kan het naar buiten kijken, de zon zien, de vogeltjes in de bomen.

De slagregens en de stormen voelen, die woedend onverminderd blijven doorrazen en tieren in ons hart sinds wij jou, ons lieve onvervangbaar kind en grote broer

niet meer in onze armen kunnen sluiten.

Nooit meer kunnen feliciteren wanneer hij jarig is, geen nieuwtjes meer kunnen vertellen, niet meer kunnen vragen hoe het met hem gaat.

Al die dagelijkse dingen, het kan niet meer.

Voor altijd in ons hart, lieve Erik

16.04.2022

De afgelopen jaren is het FZ FORZA Dutch International toernooi door de corona niet doorgegaan. Erik vond het altijd een heel fijn toernooi en speelde daar graag. In 2017 heeft hij nog samen met Birgit de mix gespeeld. In 2020 hebben ze mij gevraagd om toernooidirecteur van dit toernooi te worden. Ik heb er lang over nagedacht aangezien ik niet wist hoe ik zou reageren wanneer ik daar rond zou lopen. Door de corona is het 2 jaar niet door gegaan. In 2022 is het dan eindelijk wel doorgegaan. Het waren een aantal pittige maanden en 4 enerverende dagen, maar het was de moeite waard. Mijn eerste FZ FORZA Dutch International 2022 als toernooidirecteur. Het was een stuk zwaarder dan verwacht, we kenden vele tegenslagen, maar we hebben een mooi en succesvol toernooi neergezet met prachtige wedstrijden. Het was soms emotioneel, maar mooi dat er aandacht was voor Erik Meijs via de ErikMeijsAward. Dankjewel Han van der Vliet, Cock Diemel, Rudi van Brienen, José Roberto, Dennis Eversdijk, Marian Nijboer en alle anderen voor de fijne samenwerking. Volgend jaar ben ik er weer bij.

12.03.2022

Vorige week na ongeveer vier en een halve maand weer in Bonn geweest bij Birgit en Tommy en een dagje van de tomeloze energie van ons kleinkind genoten.

Een verlaat verjaardagsbezoek dus. Geeft een goed gevoel dat ook na zo'n lange tijd hij snel vertrouwd met ons is en zichtbaar blij. Hoe sterker de band groeit, hoe meer we ook Erik missen.

12.02.2022

Het is 12 februari 2022. Tommy viert vandaag zijn vierde verjaardag. Vier jaar al weer zonder zijn papa. Ongelofelijk. We hebben Tommy voor het laatst eind oktober gezien hier in ons eigen huis. Vandaag zullen we het vierde jaar op rij niet op zijn verjaardag zijn, maar hopelijk kunnen we dat zeer binnenkort inhalen. We prijzen ons gelukkig dat hij nog steeds een onbezorgd leventje leidt, met zijn mama 24 uur per dag, 7 dagen in de week aan zijn zijde. Een rots in de branding. Tommy groeit als kool, lijkt in zijn doen en laten als twee druppels water op Erik. Hartverscheurend en mooi tegelijk. Ik hoop dat er nu betere tijden gaan aanbreken en we elkaar weer meer gaan zien, want dat blijft heel belangrijk voor zijn opa en oma

16.11.2021

16 november 2021

Lieve Erik,

Ik wil dit niet schrijven, ik zit er tegen aan te hikken. Ik wil geen verhaal schrijven over jou. Niet nu. Het vierde jaar op rij. Vier jaar is het geleden. Onbegrijpelijk nog steeds. Als de dag van gisteren. De tijd vliegt voorbij, we worden snel ouder, maar jij blijft 26 jaar. Een paar weken geleden was Birgit met Tommy voor een bliksembezoek even bij ons. Ze is voor het eerst een keer een nachtje blijven slapen. Dat was moedig van haar, mooi voor ons. Tommy die ’s ochtends even bij ons op bed kroop. Die keek naar foto’s van jou die hier en daar verspreid op kamers te vinden zijn. Hij kijkt er naar, je ziet dat er van alles door zijn hoofd gaat, maar hij zwijgt. In de woonkamer staat jouw foto naast het aquarium. Tommy kijkt naar de vissen, naar de foto, naar de vissen en stelt opeens een vraag over de vissen….Maar aan Birgit vroeg hij: wo ist mein Papa?  Het was een mooi bezoek, indringend, intens, kort maar krachtig. Tommy vroeg aan Birgit toen ze bijna gingen vertrekken, of hij nog een keer naar opa en oma mocht gaan…. Dan smelt je weg, maar tegelijk is het hartverscheurend.

Ook ik vraag het: waar ben je? Iemand schreef er iets moois over: Je bent er gewoon nog, alleen niet fysiek. Ik ben nog steeds je vader, je bent nog steeds mijn zoon. Jouw dood heeft je leven op  aarde beëindigd, maar niet onze relatie. Je blijft voor altijd aan ons verbonden, je blijft verbonden aan onze levensfilm.

Ik sluit af met een gedicht dat ik tegen kwam in de grote brij aan teksten die voorbij komen:

Het gevoel wordt erger, met de dag.

Ik mis je meer, gevoelens worden heviger, afstand groter, tijd gaat verder.

Het verlangen wordt groter

Ik mis je meer

Waar blijf je?

Alles wordt erger, verdriet wordt groter

Ik mis je meer.

Stef

01.11.2021

21/22.08.2021

Afgelopen weekend voor de 2e keer in relatief korte tijd weer naar Birgit en Tommy kunnen gaan in Bonn. We hadden weer geluk met het weer, dus zijn veel buiten geweest. Opa was dit weekend heel populair. Stef moest overal mee naar toe en er werd ook flink gestoeid. Zo zichtbaar weer dat de man in huis ontbreekt.

26/27.06.2021

Vorig weekend was het dan eindelijk zover en zijn we een weekendje in Bonn geweest. Het was bijna een jaar geleden dat we Birgit en ons kleinkind Tommy hadden gezien. Gelukkig herkende de kleine man ons nog. Hoewel klein? In één jaar tijd was hij natuurlijk enorm gegroeid. Hij stond te springen van opwinding toen hij ons weer zag. We hebben veel geluk gehad met het weer en konden dus veel naar buiten. We hebben flink gewandeld in het bos, hebben langs de Rijn gelopen en zijn met een pontje naar de overkant gevaren. Wat een tomeloze energie heeft Tommy, hij maakt 2x zoveel meters als de rest. En wat een power al. Kleine takken zijn niet interessant, grote boomstammen wel. Voor ons geen verrassing, want we herkennen daarin zijn vader. We hebben een prachtig weekend gehad, hebben kunnen genieten van het gezelschap van Birgit en Tommy, maar het gemis van Erik Meijs was natuurlijk tegelijk confronterend en heel erg voelbaar.

06.06.2021

6 juni 2021:

28 jaar

Ik zou je kiezen

Als het kon,

Bij een wedstrijd "kies een broer"

Zou jij het zijn die het glansrijk won

Zonder jou

Ben ik veel minder mij

24 jaar lang

Was jij bij mij...

25.05.2021

Het is weer zo ver. Een jaartje ouder. Om me heen hoor ik dan, je moet wel weer gaan genieten van dit soort momenten. Een begrijpelijke reactie. Wanneer je iets ergs hebt meegemaakt en het uiteindelijk weer goed is gekomen, zou ik denk ik ook zeggen, genieten van het leven, dat is waar het alleen nog maar om draait. Maar in onze situatie voelt dat toch echt anders. Verjaardagen, feestdagen zijn echt geen leuke dagen meer. Dat is gewoon fact of live. Het zijn vooral dagen die we snel voorbij willen laten gaan, of waarop we even wat extra afleiding zoeken. Want het gemis van Erik is op die dagen extra sterk voelbaar. Going home again, kon het nog maar….

Gelukkig geven we binnen ons gezin altijd weinig om verjaardagen en zo zal het dus ook blijven in de toekomst. Zijn er dan geen momenten waarop ik kan genieten van iets? Ja hoor, die zijn er wel. Ik kan genieten van rust en leegte om me heen, mooie natuur, fluitende vogels, warmte (komt hopelijk nog een keer dit jaar), Thais eten (waar we afgelopen zondag heerlijk van hebben gesmuld), onze 2e vaccinatie die er over enkele weken zit aan te komen en hopelijk eind juni het weerzien met Birgit en onze kleinzoon Tommy. Kan ik dan niet gefeliciteerd

worden? Ja hoor, ik verjaar tenslotte vandaag, dat is een feit, maar ik vind het belangrijk om telkens opnieuw te duiden hoe het voelt. Tot een volgende keer.

20.04.2021

20 april 2021

Dag lieve jongen, vandaag word je 30 jaar, precies de helft van je moeder. Je hebt nooit veel belangstelling gehad voor verjaardagen. Dus, ook deze keer zou je er niet veel om geven. Het zou goed kunnen dat je helemaal niet thuis bent, maar waarschijnlijk keihard aan het trainen vanwege de voorbereiding voor deelname aan de Olympische Spelen. Helaas ben je er nog niet zeker van of je het gaat halen, maar je bent op de goede weg en zal er alles aan doen om het te halen. Het traject om de Duitse nationaliteit te krijgen is gelukkig op tijd goed afgerond, zodat je in elk geval namens Duitsland de kans gaat krijgen om een mooi resultaat neer te zetten. Zo kennen we je: No goals, No future. Je motto is meer dan ooit van toepassing. Maar het gaat natuurlijk niet alleen om het badminton. Je werkt ook aan een carrière als badmintontrainer en bent van plan om opnieuw met een fysio-opleiding te starten, maar nu in Duitsland. En waarom? Natuurlijk omdat je het zelf leuk vindt, maar ook omdat je wil zorgen voor een deel van het levensonderhoud van Birgit en Tommy. Gelukkig kom je straks thuis. Tommy kan niet wachten totdat zijn papa weer thuis is. Hij heeft van alles te vertellen wat hij in de Kindergarten heeft meegemaakt en wil zijn mooie tekening laten zien.

Zo zou het moeten zijn jongen. Net als wij, blijf ook jij verjaren en blijf je bij ons. In ons hart, in onze ziel. Er gaat geen uur voorbij dat je niet in mijn, in onze gedachten bent. We zitten midden in de periode van onze verjaardagen. Als de dingen verlopen zoals je hoopt en verwacht, als je gewoon je leven leidt, met alle ups en downs, zijn dit de momenten waarop je even extra aandacht geeft aan iemand, of van iemand krijgt. En daarna ga je weer over tot de orde van de dag en start je volgende levensjaar met nieuwe kansen en nieuwe uitdagingen. Pas als die mogelijkheid ontnomen is en nooit meer terug komt besef je dat het leven geen vanzelfsprekendheid is en zomaar afgelopen kan zijn. Het vierde jaar op rij dat we je niet kunnen feliciteren met je verjaardag.

We gaan het volgende jaar in en blijven met elkaar verbonden. Daarin zal en kan niets veranderen, want de verbinding tussen moeder, vader en kind is eeuwigdurend.

Dear friends all over the world, today is already Erik’s fourth birthday with only the memory of how Erik was in our mind. Our love will be for ever and we will remember Erik every next day of our live.

01.01.2021

2020: Een jaar om snel te vergeten

Gisteren is veel teruggeblikt op 2020. Op deze eerste dag van het nieuwe jaar blader ook ik door een paar hoofdstukken. 2020 was een jaar dat niemand zal vergeten. Corona domineerde ons leven. Vanaf half maart heb ik tot op heden de kantoormuren in Utrecht niet meer gezien en heb ik vanuit thuis gewerkt. Het werken vanuit thuis is wonderwel goed verlopen. Mijn werkgever, de provincie Utrecht, heeft prima geholpen om zoveel mogelijk steun te geven aan de medewerkers. Maar, vooral dankzij een fantastisch team waar ik leiding aan mag geven, hebben we veel resultaten kunnen boeken en kunnen we vol trots terugkijken op ons werk. Ongetwijfeld ga ik dit jaar mijn teamgenoten weer in levende lijve zien. Daar verheug ik me op.

Corona hakte er in bij velen. Het verbaast me telkens weer hoe hoog emoties kunnen oplopen als het gaat om het oordelen over het gehanteerde beleid om deze pandemie te bestrijden. Het respect was soms ver te zoeken. Kritiek hebben is prima, klakkeloos regeltjes volgen is ook niet meteen mijn ding, maar vanuit mijn gezonde verstand en alle informatie opzuigend, vind ik dat in Nederland over het algemeen goed is gehandeld vanuit de overheid. Het probleem zit niet in de opgelegde regels en maatregelen, maar in ons gedrag. Ook nu in de feestdagentijd is daar verschillend mee omgegaan. Velen hebben zich netjes aan de regels gehouden, maar ik heb gemerkt dat er ook velen zijn die de regels naar eigen inzicht voor zichzelf wat hebben opgerekt, zodat er toch van afgeweken kon worden. Dat is begrijpelijk, maar ook ontzettend jammer. Het risico dat we langer met het virus opgescheept zitten, het niveau van besmettingen te hoog blijft, is daarmee levensgroot. Hulde aan alle zorgmedewerkers (twee er van wonen tegenover ons en ook Pieter Jan werkt in de zorg) die zich dag en nacht, 7 dagen in de week, het snot voor de ogen werken om mensenlevens te redden. Die zien ons gedrag met lede ogen aan. Ik hoop dat we dit hoofdstuk snel kunnen sluiten en 2021 het jaar wordt waarin we weer meer vrijheid krijgen om te gaan en staan waar en hoe we willen. Dat gaat alleen lukken als zoveel mogelijk mensen zich ook laten inenten, dus laten we dat alstublieft doen.

Eén klein lichtpuntje wil ik toch ook even aanstippen, namelijk de wisseling van de wacht in de VS. Ik had het niet verwacht, maar wat een verademing dat Trump niet meer aan de macht zal zijn in 2021, tenminste er vanuit gaande dat hij geen nieuwe idiote streken meer uit haalt. Biden is ook niet de meest aansprekende president, maar alles is beter dan zijn voorganger. Dat moet toch even gezegd zijn.

En dan tot slot het hoofdstuk, nee het boek, dat nooit dicht gaat. Waar ik telkens weer andere bladzijden en hoofstukken uit terugblader. Hoe zwaar 2020 ook was vanwege corona, we hebben allemaal het vooruitzicht om dierbaren weer in onze armen te sluiten. Hoe ver weg iemand ook was of is, je hebt contact kunnen blijven houden. Ook gedurende de feestdagen. Maar deze feestdagen, deze oud op nieuw, was voor ons nog zwaarder dan de voorgaande jaren. Birgit en onze kleinzoon Tommy hebben we niet kunnen zien, sinds juli zijn we niet meer bij elkaar geweest. Maar sterker dan ooit is er het besef dat er één iemand is die we ook dit nieuwe jaar niet kunnen knuffelen. Dat drukt zwaar op ons hart. We zijn blij dat we deze dagen weer achter de rug hebben.

De afgelopen maanden heb ik beelden bekeken van het eerste toernooi dat Erik op het hoogste niveau (in 2017 nog de Super Series geheten) speelde in oktober 2017, de Denmark Open. Na zijn overlijden heb ik moeite gedaan om alle beelden van zijn laatste toernooien te pakken te krijgen. De beelden van de Denmark Open heb ik met de hulp van Ron Daniels gekregen. Heel veel dank voor deze dierbare beelden Ron. Ik heb de beelden in zijn geheel gekeken. Zo vreemd, zo moeilijk, zo fijn. Het lijkt alsof Erik er weer is. Als je het geheel op je laat inwerken zie je veel verschillende emoties en karaktertrekken van Erik terugkomen. Van frustratie tot concentratie en focus, verontschuldigingen naar zijn tegenstander als hij een mooie bal slaat, geen enkele emotie bij een foute beslissing van de scheids (tot 3 maal toe in de 2^e set), altijd vriendelijk. Onze Erik. Met dank aan Christ de Rooij van badmintonline voor het in elkaar zetten van de door mij uitgezochte beelden en met dank aan Henri Vervoort voor het in detail geven van commentaar op de wedstrijdbeelden, zoals hij veel vaker heeft gedaan naar Erik.

Ik wens iedereen, mede namens Karin, een gezond, succesvol en rustig 2021 toe.

I wish all my facebookfriends a very healthy 2021.

16.11.2020

16 november 2020

Drie jaar geleden gebeurde datgene waar iedere ouder bang voor is en niet aan wil denken. Een dodelijk ongeluk. Ons leven stond stil. Erik was er van het ene op het andere moment niet meer. Geen afscheid kunnen nemen. Vlak voor de zomer kreeg ik eindelijk het autopsierapport in handen. Ongeloof bleef over toen ik het las. Hoeveel schade was er veroorzaakt aan dit sportlijf, terwijl er bijna niks te zien was. Dat hebben we eerder al in de categorie ‘klein wonder’ gestopt.

Dit derde jaar was zwaar. Extra zwaar ook vanwege de corona-tijd waarin ook onze sociale contacten tot een minimum zijn beperkt. Onze kleinzoon Tommy en Birgit hebben we nauwelijks gezien, zien we vanwege corona helaas vandaag ook niet en ook met kerst zullen we zeer waarschijnlijk niet bij elkaar kunnen zijn. Ook naar mijn geliefde Azië konden we niet gaan. Natuurlijk, vakantie vieren in het buitenland was maar voor weinig mensen weggelegd, maar de reizen naar Azië hebben voor mij een heel bijzondere betekenis en zijn de momenten waar ik naar toe leef en waar ik mij aan vast klamp. Die zekerheid viel weg dit jaar.

Natuurlijk zijn we ook nu verder gegaan met ons leven. Zoals dat ook om ons heen verder gaat. Zoveel vrienden, leeftijdsgenoten, klasgenoten van Erik die gelukkig zijn, een kindje krijgen. Zoveel levensgeluk, klein en groot. We gunnen ieder zijn geluk, maar tegelijk doet het pijn. Hoe graag zouden we dat Erik hebben gegund. Om zijn eigen zoon te zien opgroeien. Terwijl ik het opschrijf denk ik, hoe is het mogelijk dat ik zo’n zin moet opschrijven?? De dag vóór het ongeluk heeft Erik Tommy nog gezien. Via een echo. Dat was de laatste keer…

Afgelopen zomer verloor mijn nicht Els haar zoon Arman op 21-jarige leeftijd. We zijn lotgenoten nu. Regelmatig stel ik mezelf de nutteloze vraag: waarom treft het leed de een alsmaar opnieuw en gaat het aan aan de ander voorbij?

Vanwege corona wordt nu extra veel aandacht besteed aan kerst en aan de gezelligheid van de feestdagen. De reclames over de leuke sfeer, gezinsvreugde worden over ons uitgestrooid. Voor ons is het anders. Sommigen onder jullie zuchten nu misschien en denken: jee, wat een negativiteit, zouden ze nu niet al wat verder moeten zijn? Verder, op weg waar naar toe?? Het is niet negatief, je hoeft geen medelijden te hebben, je hoeft ons niet zielig te vinden. We staan vol in het leven, nog steeds. We doen mee, ook al kost het enorm veel energie en kracht. Ik beschrijf gewoon de rauwe werkelijkheid van alle dag en kan het niet mooier maken dan het is.

Erik, we vragen ons af: hoe zou jij deze tijd doorkomen? Je zou optimistisch blijven. Van de nood zou je een deugd maken en er vooral voor Tommy en Birgit zijn. Je zou zo goed mogelijk blijven doortrainen en daarnaast het huishouden doen, koken, ons zonnetje in huis zijn.

We missen je vrolijkheid, je mooie ogen, je lieve lach, je heerlijke en stevige knuffels. Wang tegen wang. Nu, 16 november, 3 jaar later, verdiept het verdriet zich en is de pijn nog steeds een rode draad door ons leven. Dat zal ook zo blijven. Lieve schat, we houden zielsveel van je en we missen je ongelofelijk.

25.05.2020

De cyclus draait weer verder. De coronacrisis ondergaan we lijdzaam. De zogenaamde ‘social distancing’ valt ook ons zwaar. Een arm om je heen, een knuffel, elkaar ontmoeten is voor ons extra belangrijk. Birgit en onze kleinzoon Tommy hebben we al vanaf eind januari niet meer gezien. De cadeautjes voor zijn verjaardag in februari liggen hier nog.

Om ons heen hebben we vele ouders zien worstelen met het vinden van een goede balans tussen werken, de eigen kinderen onderwijs geven en bezig houden en nog wat vrije tijd overhouden. Dat is pittig en tegelijk denk ik: wat zou ik er allemaal voor over hebben om dat nog te kunnen doen?

Ik prijs me trouwens gelukkig met mijn nieuwe baan bij de provincie Utrecht. Hoewel ik na 6 weken al gedwongen thuis moest gaan zitten, heb ik het ook in deze tijd zeer naar mijn zin. Met fijne collega's en heel veel afleiding. Dat scheelt.

Onze geplande reis in de zomer naar Thailand en vooral naar Vietnam lost in het niets op. Ook al zou het misschien kunnen ergens eind juli, we durven het zelf nog niet aan. Voor mij is dat heel zwaar, want het zijn geen ‘gewone’ vakanties. Het zijn bijzondere reizen waar ik enorm naar toe leef, die me op de been houden, waar ik naar uitzie, die mij de houvast geven om verder te gaan. Deze reizen zijn sterk verbonden met Erik. Ook deze keer zou ik samen met Karin nieuwe plaatsen gaan bezoeken waar ik met Erik ben geweest. We zouden deels in dezelfde hotels overnachten. De contacten waren overal gelegd. We zouden ook natuurlijk weer teruggaan naar het park in Bangkok waar we ook wat ‘Erik’ hebben achter gelaten. We zullen moeten wachten, het is niet anders. Maar, we gaan niet bij de pakken neerzitten en zullen even andere afleiding zoeken.

Gefeliciteerd lieve papa! Deze keer vlieg je alleen, maar we zien elkaar snel in Vietnam!:):) Ik hou van je! Happy Birthday dad!

Dat schreef Erik op 25 mei 2016 bij bijgaande foto die hij toen op facebook en instagram plaatste. Ik heb het al vaker gezegd: ik hecht geen belang aan mijn verjaardag. Nooit gedaan ook. Maar, wat zou ik dit graag weer horen…

Het luidste geluid in de wereld is de afwezigheid van een kind.

20.04.2020

De 3^e geboortedag op rij dat je er niet meer bent Erik. Vandaag zou je 29 jaar worden. Het is en blijft verschrikkelijk, onwerkelijk, onbegrijpelijk en ondoenlijk. Het verdriet is niet minder geworden, het gemis  groter. Het afgelopen half jaar heb ik weer nagedacht wat ik zou doen ter gelegenheid van je geboortedag, 20 april. Ik wilde je weer zien. Dus ben ik beelden gaan kijken. Videobeelden. Van je geboorte tot en met de laatste beelden uit 2017. Honderden en honderden bestanden heb ik de afgelopen maanden doorgeploegd. Zo snel mogelijk. Want, het was heel veel en dus tijdrovend, maar ook heel belastend. Heel veel beelden van badminton, maar het ging mij deze keer om de privébeelden. Ik vond dat ik het moest doen. Je kwam voor mij weer helemaal tot leven. Alsof je er nog steeds bent. Ongelofelijk. Mijn keel zat vaak dichtgeknepen, maar ik kon de lach ook af en toe niet onderdrukken. Zoals je was, zoals je deed. Erik ten voeten uit. Op onze vakanties in Frankrijk, op Bali, tijdens onze reizen naar Vietnam en ga zo maar door. Gedurende 4 minuten ben je even bij ons terug. Later zullen we deze beelden (en nog veel meer) aan je zoon Tommy kunnen laten zien.

De muziek die er onder is gezet is de soundtrack van de film Untouchables, de lievelingsfilm van Erik. Ik vind het zelf heel bijzonder geworden. Een zeer dierbare herinnering.

Voor de goede orde: het feit dat Birgit in de videobeelden niet zichtbaar is, wil niet zeggen dat die beelden er niet zijn of dat ze er niet bij zou horen. In tegendeel. Maar het is een bewuste keuze van mij omdat ik haar daar nu niet mee wil belasten. De beelden aan het einde komen uit Nieuw Zeeland waar Erik in juli en augustus van 2017 5 weken achter elkaar is geweest en bijzondere ervaringen heeft opgedaan.

We missen je jongen.

Dear all, this video contains memories regarding our Erik. From his birth, until 2017. Taken from our personal video recording. It was hard for me to search through all the tapes. At the same time it almost felt if Erik was back again. This is the third birthday without being able to congratulate our son. But this video brings Erik back to us, for a moment. These 4 minutes characterize Erik in a nutshell.

12.02.2020

Tommy 2 jaar, 12 februari 2020

Lieve Tommy, ook het 2e jaar is voorbij geraasd. Voor jou, voor ons, voor iedereen. Het is prachtig om je te zien opgroeien. We genieten van elk moment dat we bij je kunnen zijn of een foto of filmpje van je krijgen. Fijn dat je nog een zorgeloos leventje kunt leiden. Daar zorgt je moeder, Birgit, met hart en ziel voor. Tegelijk is er altijd de andere kant. Elk moment dat we je zien, zien we ook degene die er niet meer is, Erik. Je papa. Hoe verder en sneller je je ontwikkelt, hoe sterker dat beeld op komt. Dus lieve mensen, voor ons zal de verjaardag van Tommy altijd die 2 kanten hebben en nooit los van elkaar gezien kunnen worden.
We hopen dat we je ook het komende jaar veel zullen kunnen meemaken Tommy en van je kunnen genieten. Het is een stukje vreugde wat we heel erg goed kunnen gebruiken.

01.01.2020

Het jaar 2020 is begonnen. Ik laat een jaar met vele moeilijke momenten en spanningen achter mij, zowel privé- als werkgerelateerd. Twee zittingen van de rechtbank in Duitsland, twee verklaringen die ik heb afgelegd in de rechtszaal. Het heeft niet mogen baten. Op het werkfront zit een grote verandering aan te komen begin dit jaar. De mensen met wie ik intensief heb samengewerkt het afgelopen jaar, hebben het allemaal draaglijk gemaakt. Er waren ook kleine, intense fijne momenten. Nieuwe ontmoetingen, nieuwe vriendschappen zijn aan het ontstaan. Ik prijs me gelukkig dat we ons verdriet, onze ervaringen kunnen delen en dat er mensen zijn die een luisterend oor aan ons blijven geven. Vorig jaar schreef ik dat de feestdagen zwaarder waren dan het eerste jaar zonder Erik. Dit jaar is daar nog een schepje bovenop gekomen. Het houdt niet op. Maar we blijven de woeste golven trotseren en halen nog maar eens diep adem. Ik wens iedereen een mooi en gezond 2020 toe.
Tot besluit een gedicht van Marian van Til waar ik niets meer aan toe te voegen heb. Proost.

24.11.2019

Vandaag is het precies twee jaar geleden dat we met heel veel mensen samen afscheid hebben genomen van Erik in Zoetermeer. We hebben toen veel muziek laten horen. Muziek zegt vaak zo veel en kan ontroeren. Ikzelf heb het hard nodig en luister ook vaak naar muziek van Erik. Karin liet me kortgeleden dit nieuwe nummer van Kensington horen. Het nummer heet ‘Uncharted’, wat zoveel betekent als onbekend terrein betreden. Casper Starreveld, gitarist, heeft dit nummer geschreven naar aanleiding van het plotseling overlijden in 2018 van een broer van een goede vriend van hem. Hij kwam om het leven door een noodlottig ongeluk, voor zover ik dat heb begrepen. De jongeman was 26 jaar. Toen ik het nummer voor het eerst hoorde was ik meteen geraakt. Het nummer is opgedragen aan iedereen die iemand is verloren. Casper zei over het liedje: “Of het troost biedt, zo'n nummer, weet ik niet. Daar is het verdriet misschien te rauw en pijnlijk voor. Maar toen het nummer uit was, hebben alle naasten van deze jongen mij een berichtje gestuurd dat ze het zo mooi vonden. Dat was voor mij het allerbelangrijkste. Eigenlijk maakt het niet meer zo veel uit wat de rest van de wereld van dit liedje vindt."
Ik vind het prachtig en tegelijk hartverscheurend. Luister zelf.

18.11.2019

Net zoals vorig jaar hebben wij ook nu de dagen rond 16 november met elkaar door gebracht. Om te herinneren, met elkaar te delen en ter afleiding.
Dank je wel voor alle lieve reacties die wij hebben mogen ontvangen.

16.11.2019

16 november 2019

Ongelofelijk, het is al weer zo ver. Het tweede jaar is voorbij, zonder Erik. Net zoals een jaar geleden heb ik het dagboek dat ik aan het bijhouden ben er eens bij gepakt. Een jaar geleden was ik op pagina 55 ongeveer. Nu zit ik op pagina 112. Als ik al die pagina’s door scrol zie ik een enorme hoeveelheid ervaringen, gevoelens en belevenissen voorbij komen. We hebben veel te verwerken gehad in dit tweede jaar. Apart om te zien dat ik, bewust of onbewust, iets heb aangepast in de manier van schrijven in mijn eigen dagboek. Ik richt mij nu regelmatig op Erik en schrijf dus aan hem, blijkbaar heb ik dat nu nodig.

Ongetwijfeld leeft hier en daar de vraag: is het nu al wat veranderd ten opzichte van een jaar geleden? Nee, is het simpele antwoord. Het verdriet is er altijd, het gemis is groter geworden. Tegelijk zijn er zoveel dingen die je ook bezig houden, dat je bijna als vanzelf ook wordt meegenomen in de maalstroom van alle dag. Soms lijk ik zelfs helemaal weg te drijven, maar altijd word ik weer terug geworpen op de harde werkelijkheid. Soms lijken we ons zelfs al te moeten verdedigen; dat het nog niet minder is geworden, dat we het niet los kunnen laten, al is het maar voor even. Dat is pijnlijk om te ervaren.

Kortgeleden is er een eerste uitgave verschenen van het tijdschrift Nel (wat staat voor Never ending love), speciaal bedoeld voor ouders van een overleden kind. Daarin stond een treffende opmerking van een vader die de situatie vergelijkt en vertaalt naar hoe een computer werkt. Een computer heeft vaak programma’s die op de achtergrond draaien en actief zijn. Het omgaan met het verlies van een kind is als zo’n achtergrondprogramma. Maar dan een programma dat constant op de achtergrond blijft draaien, 24/7 en een enorme bak energie en capaciteit vreet.

Iemand anders beschrijft de rouw om een kind als een situatie waarbij je zelf als ouder in je hoofd bezig bent met hoe het kind verder zou leven en zich zou ontwikkelen. Voor je omgeving is je kind steeds minder zichtbaar, terwijl de aanwezigheid voor ons juist met de dag alleen maar groter wordt.

Ik blijf het herhalen, we vinden het fijn als je vraagt hoe het met ons gaat en een luisterend oor hebt en contact met ons zoekt. De buitenwereld praat soms gemakkelijk mee, waarbij de clichés je om de oren vliegen. “Hij is er altijd bij, hij zit in je hart”. Dat is lief bedoeld, maar je kind hoort niet in je hart, maar bij je aan tafel te zitten. De herinneringen en mooie woorden brengen warme gevoelens met zich mee, maar ze brengen Erik nooit terug.
Erik, of je nog ergens bent of niet, niemand die het weet, maar we houden zielsveel van je, voor altijd.

Tot besluit een tekst van Elizabeth Edwards:

A great gift

If you know someone who has lost a child and you are afraid to mention them because you think you might make them sad by reminding them that they died. They didn’t forget they died. You’re not reminding them. What you are reminding them of, is that you remember they lived. And that is a great, great gift.

06.11.2019

11,67 euro

Allereerst: dit is een lang verhaal, maar ik heb al vaker op mijn Facebook-pagina aangegeven: niemand hoeft het te lezen, ik vind het fijn om dingen van me af te schrijven, dus het helpt mij zelf. En ik vind het belangrijk om met jullie te blijven delen wat we meemaken en hoe ons rouwproces verloopt, want in onze samenleving hebben we veel moeite om hier mee om te gaan. Dat gezegd hebbende het verhaal van gisteren:

Op 6 november is in de rechtbank in Düsseldorf het hoger beroep behandeld dat namens de vrachtwagenchauffeur was ingediend. Op 26 maart was de chauffeur schuldig bevonden en was een straf opgelegd van 2 jaar en 8 maanden onvoorwaardelijk. Dat was een pittige straf, maar in onze ogen terecht. Deze keer had de verdediging grofweg hetzelfde verhaal als de eerste keer. De advocaat probeerde vooral alle verzachtende omstandigheden nogmaals te benadrukken en het verhaal nog iets zieliger te maken. Dat lukte niet heel erg goed naar mijn idee. De rechter stelde een aantal scherpe vragen die niet heel bevredigend werden beantwoord zo leek het. De chauffeur bleek zich deze keer ook in het geheel niets meer te kunnen herinneren van het hele voorval. Vanaf het moment dat hij de parkeerplaats had verlaten (3 min vóór het fatale ongeluk) wist hij niets meer. Aan het einde van dit eerste deel kreeg ik van de rechter de kans mijn verklaring voor te lezen. Met veel moeite heb ik mijn verhaal eruit geperst, met vele onderbrekingen.

In mijn verklaring ben ik op een aantal zaken ingegaan. Op het feit dat door toedoen van de chauffeur we nu weer hier zaten en alle wonden weer open getrokken werden (en dat terwijl de chauffeur tijdens de zitting in maart had aangegeven elke uitspraak van de rechter en straf te zullen aanvaarden). Ik heb het gehad over wie Erik was, om de zaak nogmaals een ‘gezicht’ te geven. De dag van het ongeluk heb ik beschreven en wat wij hebben ervaren in het ziekenhuis die dag en hebben moeten doen en tot slot ben ik ingegaan op ons lot en dat van de chauffeur. Hij zal spijt hebben, hij zal het niet gemakkelijk hebben nu en in de toekomst, maar hij is verantwoordelijk en heeft niemand verloren. Wij (Karin en ik, Anouk, Birgit en Tommy) hebben levenslang gekregen. Dat is ons lot. Aan het einde heb ik aan iedereen 2 foto’s laten zien van Erik (toegevoegd aan dit bericht).

Na mijn verklaring heeft de rechter de zitting kort geschorst. Tijdens de tweede termijn volgden de pleidooien van de officier van justitie, onze advocaat en van de verdediging. Kort gezegd was de eis van de verdediging om de 2 jaar en 8 maanden onvoorwaardelijk om te zetten in 2 jaar voorwaardelijk. De officier van justitie en onze advocaat pleitten beiden voor handhaven van de eerder opgelegde straf en afwijzing van het beroep. Volgens de officier van justitie waren er zeker verzachtende omstandigheden, maar belastend was het gegeven dat hij te hard gereden had, de route goed kende, 12 jaar ervaring had en zich zeer bewust zou moeten zijn van de extra verantwoordelijkheid als vrachtwagenchauffeur. Het resultaat van zijn falen was dat hij zonder te remmen als een projectiel op de stilstaande file was ingereden, met de bekende verschrikkelijke gevolgen.

Daarna volgde een langere schorsing om de rechter tot een besluit te laten komen. Onze advocaat was redelijk gerust er op dat de rechter bij hetzelfde oordeel zou blijven. Op basis van de hele zitting tot dat moment kon naar zijn idee de rechter nauwelijks tot een ander besluit komen dan de eerdere rechterlijke uitspraak. De schorsing duurde uiteindelijk langer dan de bedoeling, wat ons een onbehaaglijk gevoel gaf.

Toen volgde de uitspraak en de toelichting door de rechter. Zij gaf aan dat het langer had geduurd omdat het een moeilijke beslissing was geweest. Maar het eindoordeel luidde 2 jaar voorwaardelijk. Waarmee het hoger beroep dus volledig werd ingewilligd. Met één extra straf, namelijk gedurende die 2 jaar maandelijks een boete betalen van 35 euro over te maken aan de Duitse organisatie voor slachtofferhulp.

Blijkbaar hebben de verzachtende omstandigheden voor de rechter toch de doorslag gegeven om tot een lagere straf te komen, zoals schuld erkend, berouw getoond, geen strafblad, geen chauffeur meer, veel lager loon nu. Het punt ‘te hard gereden’ was voor haar minder relevant stelde ze, omdat niet bewezen was dat deze hogere snelheid versterkend had gewerkt op de impact van het ongeluk. Daarnaast zou altijd onduidelijk blijven wat er nu precies was gebeurd.

Onze advocaat stond perplex. Dit was ook voor hem volkomen onverwacht, niet te begrijpen en niet terecht naar zijn oordeel. Maar helaas kunnen we verder niks meer doen. Een nieuw beroep bij de hoogste rechter zou geen zin hebben. Die toetst alleen nog op procedurefouten en die zijn niet gemaakt.

Zowel aan het begin van de zitting als tijdens elke pauze kwam de advocaat van de chauffeur naar ons toe om te proberen contact te maken en aan te geven hoezeer het zijn cliënt speet en hoezeer de advocaat ook zelf begaan was met ons lot. Aan het begin van de zitting leek hij ook zichtbaar moeite te hebben met zijn eigen inbreng, dus het zal hem iets gedaan hebben, maar zoals jullie je misschien kunnen voorstellen hadden we aan het einde geen enkele behoefte meer aan enig contact met de man.

We waren zo verslagen dat we eigenlijk niet meer wisten hoe we het hadden. Het is heel moeilijk te verteren. Ik vind het heel jammer dat mijn verklaring geen verder effect heeft gehad. We waren alleen bang voor één variant, namelijk de variant die er nu is uitgekomen. Vooral ook daarom vond ik het belangrijk om iets te kunnen zeggen. Want als ik dat nu niet had gedaan, had ik me dat zelf altijd verweten, zo van ‘had ik toen maar zelf ook iets gezegd…’. Nu weet ik dat ik er zelf alles aan heb gedaan. Hoe dan ook voelt het als een klap in je gezicht, een mes in je hart. Je denkt, we hebben alles toch al wel gehad en dan deze uitspraak. Deze rechter heeft daarmee eigenlijk gezegd: “u hebt weliswaar een fout gemaakt met verstrekkende gevolgen, maar hebt het niet met opzet gedaan, schuld bekend en uw spijt betuigd en dat is voldoende.” Dat gaat volledig in tegen ons gevoel van rechtvaardigheid.

Eigenlijk vind ik persoonlijk nog het ergste de extra straf van 35 euro per maand (gebaseerd op zijn lage huidige inkomen, althans volgens zijn eigen uitspraken daarover). Dat is in totaal 840 euro boete voor 3 mensenlevens, ofwel het leven van Erik is omgezet in 11,67 euro per maand gedurende 2 jaar. Dat had wat mij betreft de chauffeur in zijn zak mogen steken…

Maar tot slot, nu één dag later terugblikkend: wat kunnen we ermee? Gaan we bij de pakken neerzitten? Wat zou Erik er van hebben gevonden, dachten we gisteren? Hoe zou hij gereageerd hebben? Hij had waarschijnlijk gezegd: laat het nu maar rusten, we hebben er niks aan. Misschien wel, die man is ook gestraft voor zijn verdere leven… Zo was Erik. Maar tegelijk: en als het nu zijn zus Anouk was geweest die het betrof, of zijn vriendin Birgit, of Tommy of Karin of ik?? Ik weet het niet. Wij moeten verder. We gunnen het de chauffeur niet dat hij ons er onder krijgt. We gaan en moeten dit achter ons laten, hoeveel moeite dat ook gaat kosten. Ik denk dat door mijn verhaal gisteren en het langdurig laten zien van de foto’s van Erik, hij dit nooit meer zal kunnen vergeten en zijn schuldgevoel zal behouden. Dat wens ik hem ook toe.
Wij gaan verder op ons moeilijke pad en leven toe naar het volgende nare moment, 16 november 2019.

Very short in English: on November 6 we were in court in Düsseldorf for the appeal concerning the trucker who was responsible for Erik’s death. The decision of the judge in March 2019 was guilty, and an unconditional imprisonment of 2 year and 8 month. However, it was shocking for us to hear the new decision: a suspended sentence of 2 years, which actually means nothing at all. The only extra penalty was 35 euro’s per month during these 2 years. This is again very difficult for us to deal with, but we cannot change it and have to live with it.

09.10.2019

De Dutch Open 2019. Automatisch gaan mijn gedachten deze week natuurlijk terug naar 2 jaar geleden, 2017, de laatste keer dat Erik aan dit toernooi deel nam. Onwerkelijk is en blijft het. Vorig jaar heb ik er ook over geschreven, rond deze tijd. Toen heb ik teruggeblikt op alle Dutch Open jaren waar Erik bij is geweest, vanuit zijn eigen perspectief. Wat hebben we veel beelden van al die wedstrijden. Vorig jaar heb ik wedstrijdbeelden laten zien van de laatste match van Erik Meijs tegen Wang uit Taipei. Ik sprak toen ook over de moeizame eerste partij van Erik tegen de Spanjaard Penalver op 11 oktober 2017.

Moeizaam, maar wel mooi. Een kleine samenvatting van die wedstrijd, met beelden die nog niet vertoond zijn tot op heden. Met dank wederom aan Christ de Rooij van badmintonline.nl. Ter nagedachtenis aan onze Erik. Vrijdag is dat precies 2 jaar geleden. Misschien kom ik even kijken in Almere…

Next 2 Friday, exactly 2 years ago, played Erik his first round match at the Dutch Open against Penalver from Spain. A small movie about this match you can see here. It is still unbelievable.

15.09.2019

Onze reis naar Azië zit er weer op. Deze keer zijn we zowel in Vietnam als in Thailand geweest. Een zeer bijzondere reis, met vele emotionele momenten en veel aparte ervaringen en ontmoetingen. Onze eerste week was in Vietnam. Voor Karin een eerste kennismaking met het land, voor mij een terugkomen na drie eerdere bezoeken met Erik. Omdat we maar één week hier bleven, hebben we natuurlijk maar een kleine stukje van het land gedaan en zijn we alleen in het zuiden geweest, in Ho Chi Minh City (HCMC) en in de Mekong Delta. Aan beide plekken koester ik warme en intensieve herinneringen met Erik en dus was het voor mij een zeer intense periode. We hebben veel gezien en veel gedaan in korte tijd, op plekken gestaan waar ik letterlijk ook met Erik heb gestaan (voor het laatst in 2016) en op een aantal plekken hebben we wat as van Erik uitgestrooid. Dat was zwaar, maar ook heel belangrijk voor mij en voor ons om te doen. Ik heb als het ware een stukje van onze reizen herbeleefd.

Eén dag werd voor ons heel speciaal. Op 28 juli hebben we een boottrip gemaakt in de Mekongdelta, georganiseerd door de homestay waar we een paar dagen zaten in de buurt van Ben Tré. In 2016 ben ik ook in dat gebied geweest met Erik. Toen hadden we een dagtrip vanuit HCMC georganiseerd met een touroperator. Nu overnachtten we dus in het gebied zelf. We stapten op de boot voor een ochtendje varen over de Mekong. Kwamen aan de praat met onze jonge gids en vertelden al vrij snel ook het verhaal van Erik. Ik liet een foto zien van mijn mobiel van mei 2016, waarbij Erik aan het roer van onze boot zit. De schipper van die boot heeft hem een tijd laten varen. Een foto die in mijn geheugen gegrift staat. Ik zie het nog steeds voor me. Opeens zei onze gids: het lijkt wel alsof onze schipper dezelfde man is als op de foto van 2016! We hebben eens goed gekeken. Ik stond volledig perplex en had de rillingen over mijn lijf. Het was dezelfde man. Ongelofelijk, een klein wonder was gebeurd. In dit eindeloze gebied opeens dezelfde schipper tegenkomen. Ik heb via de gids het verhaal over Erik verteld en hem de oude foto laten zien. Hij was zichtbaar geroerd, net als wij en wilde een paar keer opnieuw de foto zien. Een heel bijzondere ervaring. Omdat dit ons zo overkwam, hebben we ook durven vragen of we wat as vanuit de varende boot in de Mekong mochten strooien. Een ongebruikelijk verzoek, dat was duidelijk, maar de schipper vond het goed. Dit moment gaan we niet meer vergeten. Op twee andere plekken hebben we ook wat as van Erik uitgestrooid, o.a. bij een boom waar ik met Erik heb gestaan in HCMC, uitkijkend over de rivier (zie de foto’s). En natuurlijk zijn we terug gegaan naar het park in Bangkok waar we vorig jaar as hebben uitgestrooid. Dat hebben we ook nu weer gedaan, op verschillende manieren.

Kortom, vele emotionele momenten deze keer en zeker geen gewone vakantiereis. Daar boven op nog vele andere ervaringen, maar daarover de komende dagen meer. Er komen dus nog een aantal foto series!

Dear all, no full translation of the story in Dutch, however one experience I will repeat in English. Because it is special. A few days ago we returned from 3 weeks Asia, one week the south of Vietnam and 2 weeks Thailand. In Vietnam Karin and I did a boot trip on the Mekong. I made several boat trips with Erik, the last one in May 2016. When we got on the boat I told our guide the sad story about Erik and I showed him a specific picture, Erik controlling the helm of the boat. Our guide looked carefully and then said to me: look, it seems to me that you have the same skipper as in 2016! It was true. It was the same man. A miracle happened. We will never forget this moment. The skipper agreed that we could disperse some ashes in the Mekong from his boot. A very emotional moment for all of us.

26.07.2019

Mooi dat dit shirt op hangt bij het Badcoach Summercamp 2019 van Roel Van Heuckelom.

25 mei 2019

Vandaag weer een jaartje ouder. Zoals iedereen inmiddels wel weet, hecht ik daar verder geen waarde aan, maar vind ik het fijn om te schrijven. Het is voor mij geen feestdag, geen slingers, geen ballonnen. Hoe zou dat ook kunnen. Altijd zal er een dikke zwarte rand om dit soort dagen zitten. Er is maar één persoon, waarvan ik de felicitaties zou willen ontvangen vandaag, maar die is er niet meer. Betekent dat dat ik in een hoekje zit, weg te kwijnen, niet wetende hoe het verder moet? Nee, ik sta vol in het leven momenteel, met veel energie en ideeën. Daar put ik kracht uit om het verdriet en de pijn waar ik dagelijks mee geconfronteerd wordt te verdragen en mee te nemen als bagage in de rugzak. Vandaag zullen we de TongTong Fair op het Malieveld in Den Haag bezoeken. Dat zal mijn herinnering aan Erik vandaag nog versterken. De Aziatische sfeer zal mij goed doen. Dat weet ik zeker en het zal een dag zijn waar ik mijn gedachten weer de vrije loop zal laten gaan en extra aan Erik zal denken.

Hoe had vandaag moeten zijn? Waar zou ik zijn? Waar zou ik mee bezig zijn? Als alles was gelopen zoals we hadden verwacht en gehoopt, dan zou ik denk ik dit jaar nog meer dan anders mijn focus op Erik hebben gehad. Erik zou met het Duitse team bij de Sudirman Cup in China zijn geweest en in zijn pré-olympisch jaar zitten. Hij zou razend druk zijn met zijn badminton. We zouden daar veel contact over hebben. Gaat het allemaal lukken? En Birgit die haar handen vol heeft aan Tommy. Erik die vindt dat hij meer tijd daarvoor zou moeten hebben. Karin en mij om raad vraagt over de opvoeding? Dat zou het zomaar kunnen zijn. Niets van dat alles. Er is een grote leegte.

Op 25 mei 2015 was Erik ook in het buitenland. Hij zette toen het volgende bericht op internet, met deze foto erbij. Dat zegt voldoende.
“Vandaag is een heel speciaal iemand jarig, iemand die altijd voor me klaar staat sinds ik bezig ben met badminton en niet meer uit de hal weg te slaan is. Achter de schermen regelt hij alles, zodat ik me alleen hoef te focussen op wat ik op de baan moet doen! Een top manager, maar nog veel belangrijker, een top vader:) Papa gefeliciteerd en ik hou van je. Happy Birthday Papa!”

Ik sluit af met een tekst die ik een tijd geleden toegezonden kreeg van iemand (bedankt Imre). Mijn gevoelens hadden niet beter weergegeven kunnen worden:

21.04.2019

Gisteren een dag met een lach en een traan. Het zou zo fijn geweest zijn wanneer Erik met Tommy door Burgers Zoo was gelopen. Nu hebben wij, Stef, Anouk, Pieter Jan, Birgit en Wilma het gedaan. Het was fijn om deze dag samen door te brengen en in gedachten bij Erik te zijn.

20.04.2019

Heden, verleden en toekomst
Daar word ik tussen heen en weer geslingerd. Vandaag, de afgelopen dagen, weken, maanden.
Het is vandaag de tweede keer dat ik, dat wij, geconfronteerd worden met het feit dat de geboortedag van Erik nooit meer een gelukkige dag voor ons zal zijn. Het jaar 2019, 20 april, de dag dat Erik 28 jaar zou worden. Koud voel ik me van binnen, verscheurd. Nee, het is niet over, nee, het is niet minder, nee, zelfs de scherpe randjes zijn er niet vanaf. Ja, de draad van het leven is opgepakt, alles draait door, ja ik blijf een tomeloze energie houden. Misschien ingegeven door hoe Erik was.

Als je werkt, heb je een masker op, word je afgeleid door de waan van de dag. Maar, thuis, ontdaan van alle franje, zitten we er vaak moedeloos bij en weten het even niet meer. Dan gaat het masker af. Het verlies willen we binnen laten komen, moeten we binnen laten komen, elke keer opnieuw. Dat is moeilijk, maar het bewustzijn is nodig om het verder te verwerken. 
In een programma op tv werd een keer de volgende tekst uitgesproken door een vader die zijn kind had verloren: “ Als je je ouders verliest, ben je wees. Als je je partner verliest, ben je weduwe of weduwnaar. Als je je kind verliest ben je..?? Niks, maar je bent wel je kind kwijt. Er is zelfs geen woord of begrip voor.” En zo is het. 
In de foto’s probeer ik het uit te drukken. Heen en weer geslingerd tussen herinneringen aan vroeger, aan Erik nog zo kortgeleden en aan het nieuwe leven dat hij heeft voortgebracht, zonder het ooit te zien. Elk jaar zal ik foto’s delen van het volgende jaar van Erik, heb ik bedacht. 
Ik zal jullie ermee blijven confronteren. 
We zullen vandaag samen met elkaar doorbrengen. Net als vorig jaar, hoe kan het ook anders, zullen we de warmte op ons lijf voelen, dat zal ons goed doen. 
“Rouwen is niet voor even, nabestaan duurt je hele leven.”

Dear friends, 
The second year that Erik’s birthday will be a day without him. Past, present, future. This is the meaning of the pictures. The mourning is not over, relative we will be for

ever.

17.04.2019

Ron Daniels, privé-trainer van Erik gedurende een aantal jaren, deelde vandaag dit filmpje van door mij gemaakte beelden van trainingsarbeid van Erik in 2012 in Vietnam, waarin verschillende oefeningen te zien zijn. Ik kan het me nog goed herinneren. Een mooie tijd en tegelijk moeilijk om het terug te zien. We hebben nog zo ontzettend veel materiaal. Dat is nu extra waardevol.

Orø Denmark - International Badminton Camp

17 april om 12:16 · 

The father of Erik Meijs sometimes write something on our facebook site to give inspiration to the players we are working with today. Specially now that we are in Vietnam because Erik was the first player we have been taking with us to Asia for training. And Erik have seen from the first time that this was the place where you have to be if you take your sport serious, the video that we place is from his second trip to Vietnam together with Tobias Wadenka and Huynh Nhut Duong they where our little trainings team. Today we have been doing training with several groups and everyone of this groups have hearing the stories of Erik Meijs. Erik was the first one who did my extreme trainings in Asia and there was nobody who could do this at that point Tobias and Huynh did everything they could but found it very hard to do this extreme hard work.
https://www.youtube.com/watch?v=KhRt07gvd9M

13.04.2019

Vandaag voor de 2e keer de Erik Meijs Award uitgereikt, samen met Karin, aan de meest sportieve speler tijdens de Victor Dutch International in Wateringen, dit maal aan een Deense speler, Mathias Thyrri (die overigens inmiddels de mix gewonnen heeft). Een Award die vorig jaar spontaan is ingesteld door de toernooileiding van de Dutch International, ter nagedachtenis aan onze Erik. Wij waarderen het zeer dat dit initiatief door de betrokken partijen is genomen, hoe moeilijk het voor ons ook is en blijft. De Dutch International blijft een mooi en sfeervol toernooi, waar Erik altijd graag kwam en voor het eerst (en tevens voor het laatst) samen met zijn vriendin Birgit als mixkoppel heeft gespeeld. Een dankjewel in het bijzonder aan Han van der Vliet van BNL en aan Paul de Graaf van Velo.
En bedankt voor de foto's René Lagerwaard

Today for the second time the presentation of the Erik Meijs Award at the Victor Dutch International. We appreciate highly this initiative of the tournament management, in spite of the very sad reason why this Award has been introduced.

03.04.2019

Vandaag via verschillende Duitse media nieuws over de rechtszaak (de bijbehorende foto van het ongeluk zal ik jullie deze keer besparen):

DÜSSELDORF/RATINGEN. " Ein wegen fahrlässiger Tötung in drei Fällen verurteilter Lkw-Fahrer wehrt sich gegen den Schuldspruch. Sein Anwalt hatte Bewährung gefordert.

Das Verfahren nach einem Unfall auf der A 3 nahe dem Autobahnkreuz Breitscheid mit drei Toten geht in die nächste Instanz. Der Anwalt eines Fernfahrers, der in der vergangenen Woche vor dem Amtsgericht Düsseldorf eine Freiheitsstrafe von zwei Jahren und acht Monaten erhalten hatte, hat gegen das Urteil Berufung eingelegt. Die richte sich nicht gegen Schuldspruch an sich, sondern allein gegen die Höhe der festgesetzten Freiheitsstrafe, erklärte eine Sprecherin des Gerichts auf Anfrage. Der Fall geht nun vor dem Landgericht in eine weitere Runde."

Ofwel, in simpel Nederlands: waar ik persoonlijk al rekening mee hield, is nu ook daadwerkelijk gebeurd: de verdediging van de vrachtwagenchauffeur laat het er niet bij zitten en gaat in hoger beroep. Niet inzake de schuldvraag (want hij heeft volledig schuld bekend), maar tegen de strafmaat. Er zal dus weer een aantal maanden overheen gaan en dan zitten we weer in de rechtbank en komt alles wederom terug. Het is niet anders. 
Een minuscuul lichtpuntje kwam er vandaag vanuit de Nederlandse belastingdienst. Spontaan kwam het bericht binnen dat men naar aanleiding van de door mij aangeleverde informatie men tot de conclusie is gekomen dat er geen voorlopige aanslag komt over 2017 in relatie tot Erik. Althans, voorlopig....

27.03.2019

The day after. Of eigenlijk days, want zaterdagnacht kregen we ook nog de schrik van ons leven toen we hoorden dat Tommy in het ziekenhuis was opgenomen met zeer hoge koorts. Gelukkig kon hij gisteren, na toediening van antibiotica, weer naar huis. En ook het proces is achter de rug. Helemaal kapot zijn we, doodmoe en leeg. Alles loopt door ons hoofd. Dus heb ik besloten om het maar op te schrijven, want zoals inmiddels wel bekend doe ik dat altijd en het helpt mij, dus vooruit dan maar. Wel een lang verhaal weer deze keer, maar niemand hoeft het te lezen.

Dinsdag 26 maart was het zover. Rond 9.15 uur arriveerden we bij de rechtbank in Düsseldorf voor het proces tegen de vrachtwagenchauffeur (laten we hem Attila M. noemen, zoals de pers ook doet). We waren er rustig naar toe gelopen vanuit ons hotel dat vlakbij was. Zo goed mogelijk voorbereid, maar toch nog verrast door het feit dat er meerdere cameraploegen bij de zaal gereed stonden en een aantal journalisten. Het ongeluk van november 2017 heeft impact gehad en het traject erom heen wordt dus nog steeds gevolgd (inmiddels hebben we al een tiental berichten gezien op internet van Duitse pers). Een eerste confrontatie volgde al buiten de rechtszaal toen de advocaat van M samen met hem meteen op ons af kwam. Wat zagen we voor ons: een compleet gebroken man met ingezakte schouders. Aangezien hij uitsluitend de Hongaarse taal machtig was, sprak de advocaat namens hem en liet weten dat het hem verschrikkelijk speet (na 16 maanden…). Een zeer emotioneel moment voor ons natuurlijk. De man brak zichtbaar en moest huilen. 
Daarna de rechtszaal in, met alle cameraploegen erbij, totdat de zitting begon. Schrijvende pers mocht aanwezig zijn en blijven. Karin en ik kozen voor de eerste rij, recht tegenover de rechter. De zitting begon met een verklaring namens M door zijn advocaat. Daarin erkende hij de volledige schuld in al zijn omvang op zich te nemen en dat hij het enorm betreurde. Hij kon zich niet meer precies herinneren hoe het gebeurd was, het was duidelijk dat er een moment van onoplettendheid was geweest, misschien toch nog wel een seconde slaap (hoewel dat naar mijn oordeel bijna ondenkbaar is, omdat hij net uitgerust van een parkeerplaats af kwam). Na het ongeluk heeft hij, volgens de advocaat, niet meer in een vrachtwagen gezeten en zelfs niet meer gereden. Hij is niet meer werkzaam als vrachtwagenchauffeur, maar heeft zijn oorspronkelijke beroep van loodgieter weer opgepakt. Verdient daarmee ongeveer een derde van wat hij eerder verdiende.

Vervolgens volgt een verhoor door de rechter, worden meerdere experts gehoord en een politieagent als getuige opgeroepen. Een zakelijk gebeuren, waarbij tot in detail alles rondom de vrachtwagen wordt doorgenomen. Het ging bijvoorbeeld over de lading: hoe was die vastgezet, wat was er geladen, werkte het remsysteem goed? Wat was de snelheid, waren de banden ok, waren er op technisch gebied dingen aan de hand die het ongeluk kunnen verklaren? Niets van dat alles. Voor ons niks nieuws, want dat had ik allemaal al in het dossier gelezen. Ook met M was verder niks aan de hand, geen drugs, geen alcohol, niks bijzonders. 
Wat bleef aan feiten over: M kwam van de parkeerplaats af, voerde de snelheid binnen welgeteld één minuut op naar rond de 95 km per uur, stelde in de tussentijd de cruise control in op 89 km per uur (wat feitelijk niet mag, aangezien deze vrachtwagen maar 80 km per uur mag) en denderde een halve minuut later op volle snelheid de stilstaande file in. Pas rond 40 meter vóór de botsing waren er aanwijzingen dat er geremd is, door de chauffeur of door de remsystemen….Met alle bekende gevolgen van dien. Het was overigens een vrij nieuwe truck en een gloednieuwe aanhanger, maar nog zonder het radarsysteem, waarvan ik inmiddels weet van een TNO expert dat, wanneer het er in had gezeten, dit ongeluk niet gebeurd was. 
De advocaat van M is weer aan de beurt, ditmaal om omstandig nogmaals te omschrijven dat M beseft dat hij de dader is en geen slachtoffer, maar dat hij er zelf ook enorm last van heeft. Elke avond gaat het ongeluk als een film door zijn hoofd. Hij beseft dat hij, naast de dood van 3 mensen, van veel mensen het leven kapot heeft gemaakt. Hij vraagt om vergeving, maar weet dat hij dat niet zal krijgen. Vervolgens wordt kort gerefereerd aan de autopsierapporten van de 3 slachtoffers als verdere bewijslast. Na 2 uur zitting volgt een korte pauze.

Een paar dagen geleden had ik thuis een verhaal geschreven. Wat zou ik de chauffeur willen zeggen als ik hem eens brief zou schrijven bijvoorbeeld? Of zou ik hem iets kunnen geven tijdens de rechtszaak zelf? Ik had enkele kopieën van de brief bij me. Ook Karin had het nog niet gezien. In de pauze heb ik de brief aan de advocaat gegeven. Hij zou hem voorlezen voor M. Toen we ze naderhand weer tegenkwamen was M wederom volledig ingestort en zat hij te huilen. Ik vond het niet erg…Sterker nog, ik zag mijn kans schoon, zou ik misschien in de zitting zelf ook het verhaal kunnen vertellen? Zoals dat in Nederland ook mag? Ik wist het niet, maar ging het gewoon aan de rechter vragen die ik zag staan ergens (het was een redelijk ongedwongen sfeer, hoe gek dat ook moge klinken). Hij stemde toe, als het maar formeel door onze advocaat zou worden gevraagd tijdens de zitting. 
Ik kreeg als eerste het woord. Het koste me ontzettend veel moeite, maar ik wist het tot het einde vol te houden. Want de laatste zin was de belangrijkste. Ik citeer: “Wir hoffen das auch Sie, Herr M, das was geschehen ist ihrem ganzen leben sich erinneren werden und den Leid fühlen bei al die Menschen die durch ihren Fehler betroffen sind. Das wünsche ich Ihnen.” Iedereen was hierdoor geraakt. Er viel een stilte. Vervolgens was de officier van Justitie aan de beurt en formuleerde haar eis. Er waren verzachtende omstandigheden volgens haar: M had geen strafblad, was geen vrachtwagenchauffeur meer en had duidelijk spijt betuigt en schuld erkent. Echter, met een ervaring van 12 jaar als vrachtwagenchauffeur, bewust moeten zijn van het gevaar dat zo’n 60-ton gevaarte op de weg kan betekenen, met deze enorme gevolgen: een geldboete was niet aan de orde volgens haar (overigens zou de goede man dat ook niet kunnen betalen), maar een gevangenisstraf. Zij noemde haar eis. De advocaat van M probeerde de verzachtende omstandigheden nog wat verder aan te zetten in zijn pleidooi, waarna de zitting wederom geschorst werd.

In het slotstuk kwam de rechter tot zijn uitspraak. Ja, er waren verzachtende omstandigheden vond hij ook. Maar, in anderhalve minuut dit veroorzaken?? Een vrachtwagenchauffeur heeft een enorme verantwoordelijkheid. De straf: 5 jaar niet meer mogen rijden in Duitsland en 2 jaar en 8 maanden gevangenisstraf (het maximum in Duitsland is 5 jaar). De gevangenisstraf is ‘onvoorwaardelijk’. De advocaat van M had dit duidelijk niet verwacht (hij had gepleit voor 2 jaar voorwaardelijk). Binnen maximaal één week moet er gereageerd worden. Zou goed kunnen dat er een hoger beroep komt….
Tot slot: wat heeft ons dit opgeleverd? Gerechtigheid, genoegdoening? Kunnen we iets afsluiten? Niets van dat alles. Zoals gezegd aan het begin, we voelen ons leeg, het was zwaar. Ik ben blij dat ik de zitting een ‘gezicht’ heb kunnen geven door mijn eigen verklaring. Het geheel kreeg van een zeer zakelijke behandeling opeens een heel andere emotionele lading voor de aanwezigen. Volgens onze advocaat heeft dat zeker bijgedragen aan de strafmaat. Ik zal dat bericht nog wel eens delen hier. Ik heb in elk geval alles gedaan wat ik kon doen tot nu toe. Het is goed dat M zich (eindelijk) tot ons heeft gericht. Zijn pijn en verdriet over het gebeuren was oprecht. Dat is maar goed ook. Het helpt ons niet, het verlicht ons niet, maar geeft dat stukje van het geheel wel een duidelijke en juiste plaats in het geheel. Meer is het niet. En wij gaan verder op ons pad dat bezaaid ligt met keien.

26.03.2019

 

Over deze website

 

BILD.DE

 

Düsseldorf: Todes-Fahrer von A3 bittet Opfer-Eltern um Verzeihung

Attila M. hat den Tod von Badminton-Star Erik Meijs (†26) und zwei weiterer Menschen zu verantworten.

 

24.03

Komende week is het dan eindelijk zover. Dan vindt de rechtszaak plaats tegen de vrachtwagenchauffeur die op 16 november 2017 het leven van Erik in een fractie van een seconde weg nam en ons leven voorgoed veranderde. Ruim 16 maanden na dato. Het is een besloten zitting bij de rechtbank in Düsseldorf. Wij, als directe nabestaanden van Erik mogen daarbij zijn en dat geldt ook voor de nabestaanden van de andere 2 dodelijke slachtoffers.
Birgit/Tommy en wij zullen vertegenwoordigd worden door onze Duitse advocaat, maar Karin en ik hebben besloten er ook bij te zijn. Voor mij persoonlijk geldt dat het vooraf een uitgemaakte zaak was dat ik daarbij zou zijn, daar heb ik geen moment aan getwijfeld, hoe zwaar het ook zou zijn. Als vader, maar ook vanuit de gedachte dat ik altijd alles regelde voor Erik i.r.t zijn topsport carrière.
Dit zal het eerste moment zijn dat we de vrachtwagenchauffeur zullen zien. Onze advocaat heeft aangegeven dat hij verwacht dat het geen lange zitting zal zijn en dat het ook in één zitting zal worden afgehandeld (althans het strafrechtelijk deel dus). Hij verwacht ook niet veel te horen van de chauffeur zelf die, naar hij inschat, zich op zijn zwijgrecht zal beroepen. Hoe zal hij erbij zitten? Dat is wat we ons vooral afvragen. 
We moeten het afwachten. Niets is zeker over hoe het zal verlopen, maar hoe dan ook heeft de advocaat ons gewaarschuwd dat deze zitting voor ons zeer zwaar en beladen zal kunnen zijn. Dat verwacht ik eerlijk gezegd ook.
Ik zelf ben in elk geval inhoudelijk goed voorbereid omdat ik het dossier en alle stukken zeer goed ken en dus niks nieuws zal horen. Maar dat is verstandelijk. Emotioneel zullen we zien hoe we er op reageren. Daar kunnen we ons nauwelijks op voorbereiden, maar we zullen het ondergaan. 
Hoe de rest van de week eruit ziet weten we niet. Het zal er ongetwijfeld inhakken en donderdag is Karin ook nog jarig. Vanaf vorig jaar al geen leuk moment meer, maar deze keer extra niet leuk.

Next week for the first time we will see the truck driver who is responsible for the death of Erik. We will travel to Düsseldorf where we will meet in court. I am familiar with the whole file, so probably I will hear nothing new, but emotionally it will a different story.

02.02.2019

Dit jaar voor ons geen NK badminton in Almere. Vorig jaar hebben we wel een bezoek gebracht, maar dat was zwaar. We hebben nu besloten om het deze keer over te slaan. Onze ervaringen met de bezoeken tot nu toe aan Almere, na het overlijden van Erik, zijn ook niet zodanig dat we overlopen van enthousiasme. Natuurlijk, er zijn mensen naar ons toegekomen om te vragen hoe het met ons gaat, een knuffel te geven of anderszins belangstelling te tonen. Maar, tegelijk was het ook hard om te constateren dat er ook mensen waren die opeens een andere kant op liepen toen ze ons in het oog kregen of sterker nog, zich vlak bij ons bevonden en ons volkomen negeerden of deden of we lucht waren, terwijl wij ze wel goed kenden. Dat doet pijn en is hard. Dus, ook daarom geen NK voor ons. Dat wil niet zeggen dat we geen badmintonwedstrijden meer willen of kunnen zien. Dat is weer een ander verhaal. 
Dit NK zal denk ik ook niet echt spannend worden. De uitslag in de diverse onderdelen kan ik wel ongeveer raden. Het zou ook het laatste NK zijn waar Erik aan had kunnen deelnemen. Als alles goed was verlopen in Duitsland, zou hij dit jaar de Duitse nationaliteit moeten hebben gekregen, ter voorbereiding van het proces richting deelname aan de Olympische Spelen in 2020. Daarmee zou een einde komen aan zijn mogelijkheid om deel te nemen aan het NK in Nederland.
Dat speelt dan weer door mijn hoofd nu het NK zo dichtbij is.
Ik wens iedere deelnemer een fijn toernooi toe. Belangrijkste is dat je er uit haalt, wat op dat moment er in zit. Het is altijd een moment opname en in de toekomst komen er nog genoeg NK’s.

01.01.2019

De 2e jaarwisseling zonder Erik. Het is en blijft niet te bevatten voor ons. We hebben de afgelopen weken onze uiterste best gedaan er wat van te maken. De rust doet zeker goed en af en toe hadden we een glimlach op om gezicht, bijvoorbeeld door de stralende lach van Tommy op 2^e kerstdag. Hoe beleef je normaal gesproken deze dagen? Het zijn vaak rommelige dagen, familiebezoek, eindeloos boodschappen doen, gezelligheid, lekker eten en ga zo maar door. Wij hebben het anders beleefd. Het klinkt misschien gek, maar het was deze tweede keer een stuk zwaarder nog dan vorig jaar. Toen leefden we nog in een roes, stroomde de adrenaline nog door ons lijf, kregen we veel over ons heen en veel aanloop. Nu is het op alle fronten een stuk rustiger en dus beleven we deze hele periode een stuk bewuster. We voelen veel intenser de vreugde en gezelligheid om ons heen. Wat een contrast met hoe we ons zelf voelen. Het is moeilijk om dat uit te drukken.

Bijgevoegde foto maakt het zichtbaar. Sommigen hebben het misschien wel eens voorbij zien komen op internet. Dit bronzen beeld is gemaakt door Albert Gyorgy en staat in Geneve. Het heet ‘Mélancolie’. Het is gemaakt voor mensen die een kind hebben verloren. “Het lijkt misschien alsof we verder zijn gegaan met ons leven zoals voorheen. Er zullen momenten zijn van vreugde en geluk. Alles lijkt ‘normaal’ te zijn. Maar DIT, ‘leegte’ is hoe we ons voelen.. de hele tijd, altijd”.

Ik wens iedereen een mooi en gezond 2019 toe.

The second time the start of a new year without our beloved Erik. We still cannot believe it. This time it was even harder than last year. Because these last weeks of the year were more quiet. So you are more conscious about what is happening around you. The joy of many people, the pleasant atmosphere everywhere.

This statue expresses how we feel. You can find it in Geneva. Albert Gyorgy made it. It is called Mélancolie and a great attempt at describing how parents feel losing a child. “We may look as if we carry on with our lives as before. We may even have times of joy and happiness. Everything may seem ‘normal’. But THIS, ‘Emptiness’ is how we feel… all the time”.

I wish everyone a healthy and quiet 2019.

24.11.2018

Ik had me voorgenomen om niks te schrijven vandaag, maar mijn pen zegt wat anders en dus komt er een tekst uitrollen: Weer zo’n moment. De dag dat we 1 jaar geleden definitief afscheid namen van Erik. Een bijzondere dag, dat was het. Bijzonder om meerdere redenen. Vanaf 16 november 2017 hadden we in een complete roes geleefd, nauwelijks tijd gehad om echt in alle rust stil te staan bij de dood van onze zoon. Een aaneenschakeling van stappen die gezet moesten worden. Doordrongen van het beeld dat we, hoe diep bedroefd we ook waren, alles op alles wilden en moesten zetten om Erik een groots afscheid te geven. Iets wat hij absoluut nooit gewild zou hebben, maar wat hij zo ontzettend verdiend had. Met hulp van een aantal mensen om ons heen hebben we bijna dag en nacht doorgewerkt om het voor elkaar te krijgen. Op 24 november kwam alles bij elkaar. Hoe raar het misschien ook klinkt, we hebben die dag heel bewust en relatief kalm kunnen beleven en in ons op kunnen nemen. De beelden, de muziek, de teksten kenden we al. Dat maakte het voor ons wat beter om te verwerken. Dit afscheid was alles wat we hem nog konden geven. En 900 mensen hebben dat toen met ons gedeeld. Ook deze dag blijft in ons geheugen gegrift.

16.11.2018

Tja, het is zover. Het eerste jaar is al voorbij. Op 16 november 2017 hebben we afscheid genomen van onze jongen. Nou ja, afscheid genomen? Hij was al niet meer bij ons. We konden alleen nog maar toekijken, we zagen ons mannetje liggen in een ziekenhuisbed, met allerlei slangen om zich heen, maar verder leek er ogenschijnlijk weinig aan de hand te zijn. Schijn bedriegt. Hij had dermate ernstige inwendige verwondingen dat we niet anders konden beslissen dan hem laten gaan. Nu, 1 jaar later komt die herinnering natuurlijk extreem sterk bovendrijven. En laat ik mijn gedachten de vrije loop over het afgelopen jaar. Een lang verhaal, maar ik schrijf het dan ook voor mezelf…

Vanaf begin januari ben ik voor mezelf een dagboek gaan bijhouden. Ik ben ongeveer bij pagina 55 nu. De afgelopen weken heb ik voor het eerst eens vluchtig teruggelezen wat ik allemaal heb opgeschreven. Wat blijkt is dat er tussen toen en nu ontzettend veel gebeurd is, maar dat mijn en onze gevoelens nauwelijks zijn veranderd.

Nog elke dag, elk uur en bijna elke minuut is Erik in mijn herinnering en in die van Karin, van Anouk en Pieter Jan en Birgit.

Ik heb het eerder gezegd (en voel me inmiddels ook gesteund door allerlei berichten, informatie en ervaringen van lotgenoten), het verliezen van een kind is het ergste dat je kan overkomen.

De omstandigheden waaronder, het plotselinge, geen afscheid kunnen nemen, geen eigen schuld, een hoogzwangere vriendin en dan ook nog eens de bijzondere relatie die ik tot Erik had, maakt dat het loodzwaar is geweest het afgelopen jaar. Erik en ik stonden elkaar zeer na, we hadden een unieke relatie met elkaar. Ons gezin was enorm hecht. We deelden alles met elkaar en daarnaast was ik zijn steun en toeverlaat op sportief gebied. Alles werd in één klap, in een fractie van een seconde om zeep geholpen.

Met vallen en opstaan hebben we de draad opgepakt. Vanaf december ben ik alweer fulltime gaan werken. Ook Karin werkt weer. Naast het rouwproces zijn we ook weer mee gaan doen aan het ‘gewone leven’. Maar voor ons is het niet meer gewoon. Alles is veranderd. Grote en intense vreugde gaan wij nooit meer beleven is onze conclusie inmiddels. Ja, genieten van kleine dingen, dat gaat gebeuren en gebeurt ook nu af en toe. Maar de grauwe rand gaat nooit meer weg.

Alles wat je in boeken leest over het rouwproces, wat je hoort van mensen die ook een kind hebben verloren en wat je te horen krijgt via andere kanalen, hebben ook wij aan den lijve ervaren.

Marja Huisman, onze begeleider van Monuta (we zien elkaar nog steeds regelmatig) zei bij het afscheid van Erik tegen de aanwezigheden: denk er om, de naaste familie heeft jullie niet alleen nu nodig, maar ook alle andere dagen en vooral ook in de toekomst. Dat zei ze niet voor niets. Want meestal loopt het anders en dat klopt als een bus.

Sommige mensen zijn vanaf het allereerste ogenblik onze steun en toeverlaat geweest en zijn dat nog steeds. Soms kwam de steun uit onverwachte hoek en zijn er nieuwe hartverwarmende contacten ontstaan. Dat koesteren wij enorm.

Tegelijkertijd zijn we ook erg teleurgesteld over anderen van wie we wel steun verwachten maar het niet gekregen hebben. Het heeft soms ook geleid tot spanningen. Iets wat we er natuurlijk helemaal niet bij kunnen hebben, maar het overkomt je en we horen van vele anderen eenzelfde soort beeld. We richten ons maar gewoon op de mensen waar we wel de steun van krijgen.

Het was een jaar van ups en downs. Je bent veel sensitiever dan eerder over dingen die gebeuren in de wereld en je ziet dat je niet de enige bent. De moeder in Zeeland die ergens hartje winter met haar kinderen in een sloot reed en waarbij beide kinderen overleden. Het ongeluk met de stint in Oss. Een jonge Maleisische en een Oostenrijkse badmintonspeelster die enkele maanden geleden hetzelfde overkwam als Erik. En ga zo maar door. Dat hakt er bij ons extra in. Gelukkig staan dan mensen om ons heen.

We zijn niet in een hoekje gaan zitten, we hebben de draad van het leven weer opgepakt. Maar tegelijk staat het leven ook nog steeds volkomen stil. Leven we in een soort waas. We zoeken krampachtig naar momenten van vreugde. Die zijn er ook wel. Als ik in Azië ben bijvoorbeeld. Daar voel ik me op mijn gemak en rustig. Als we onze kleinzoon Tommy en Birgit zien. Momenten die we opzuigen. Het is ontzettend knap hoe Birgit zich er door heen slaat. Iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om. Fysiek en geestelijk is het heel zwaar voor haar. Ze heeft een zoontje om voor te zorgen, dag en nacht, 24 uur, 7 dagen in de week er alleen voor staan. Geweldig hoe ze dat doet. En tegelijk met zoveel pijn in haar hart en ook nog in augustus een extra klap hebben moeten verwerken toen haar vader, die al vele jaren ernstig ziek was, overleed.

Het is mooi om Tommy te zien en vast te houden. Echter, als we weer weg gaan komt de klap daarna weer extra hard aan, want Erik is dan voortdurend in ons hoofd. Sinds kort kruipt Tommy en zit hij. Hij is buitengewoon nieuwsgierig, wil alles volgen en is heel beweeglijk (net Erik). Elke dag leert hij iets nieuws. Hij is mooi, lief en vrolijk. Maar al ruim 9 maanden zonder zijn papa. Nieuwe dingen gebeuren, nieuwe herinneringen maken we, maar we kunnen ze niet meer delen met Erik.

Een rouwcoach schreef n.a.v.de dood van de 4 kinderen in Oss het volgende:” Iedereen rouwt op z’n eigen manier. Er is geen checklist die je kunt afwerken. Kleine gebeurtenissen in het dagelijks leven kunnen een grote impact hebben op het rouwproces. De betekenis van het grote verlies mee kunnen nemen in het verder leven. Dat is wat je hoopt dat er op een gegeven moment gaat gebeuren. Wanneer de liefde heel groot is geweest, is de pijn dat ook. Nee, er is geen rouwbaarheidsdatum”.

En zo is het. Een deel van mij, van ons als ouders van Erik, is geamputeerd. Met een amputatie kun je verder leven, maar het is er wel en gaat niet weg. Als je kind dood gaat, ga je als ouder ook een beetje dood. Ik denk dat we nooit meer echt over het verlies heen komen. Het gaat een onlosmakelijk onderdeel van ons verdere leven, van ons bestaan, uitmaken.

Lieve mensen, zoals ik al zei, het is loodzwaar dit proces. Het kost veel energie, het is uitputtend. Soms voel ik me heel eenzaam, soms wanhopig, rouwen is eenzaam. We zijn echter gewoon benaderbaar en zijn gewoon Stef en Karin gebleven. We praten heus niet alleen over Erik, maar hij maakt wel altijd deel uit van wat we doen.

We zijn wel inmiddels klaar met de bekende teksten als: de tijd heelt alle wonden, het leven gaat door, je moet verder, denk aan alle mooie herinneringen, het eerste jaar is het ergste, daarna zal het wel beter gaan, we hebben allemaal wel nare dingen meegemaakt en de uitsmijter natuurlijk: je moet het een plekje geven. Ik zou zeggen: stop daar mee mensen. Natuurlijk gaat het niet over. Ik denk zelfs dat de komende jaren nog zwaarder worden dan dit eerste jaar. Binnenkort volgen weer de ‘feestdagen’. Nou, voor ons zijn dat nooit meer feestdagen. Op 12 februari de 1e verjaardag van Tommy en zo gaat het alsmaar verder.

Nee mensen, dit soort teksten helpen ons echt niet. Het ergste is als mensen je negeren of even net doen alsof ze je niet herkennen of het onderwerp vermijden. Ik begrijp het ergens wel, je weet er geen raad mee, weet niet wat je moet zeggen. Nou, wij ook niet. Daarom: doe gewoon. Een praatje, een schouderklopje, een knuffel, een kaartje, een berichtje. Een luisterend oor. Allemaal dingen die we op prijs stellen en waar we wat mee kunnen.

Mijn hele leven zeg ik altijd als er iets is in ons gezin: alles komt goed. Vreemd genoeg trok iedereen zich daar altijd aan op. Maar dit komt helaas nooit meer goed. Ik kan hem niet meer terughalen. Een sluier van verdriet hangt over alles heen. Alle kleuren van de regenboog zijn flets geworden.

Maar we gaan verder. We doen ons best. Rouwen is niet voor even. Nabestaan duurt je hele leven.

En ik blijf er over schrijven.

Stef

21.10.2018

Gisteren samen met Karin Meijs-Roos een kijkje genomen in de nieuwe hal van BC Duinwijck. De eerste competitiewedstrijd in de nieuwe hal tegen Velo. Wat een prachtige hal. Om trots op te zijn. Maar voor ons vooral ook bijzonder om te zien dat onze Erik een plekje heeft gekregen in de nieuwe hal. Heftig om te zien, maar we zijn Duinwijck zeer dankbaar dat ze dit hebben gedaan. Heel attent.

04.10.2018

Mijn voorbeschouwing op de Dutch Open

Erik en ik waren twee handen op één buik. Als geen ander heb ik hem van heel dichtbij mogen begeleiden in zijn badminton carrière. Niet als coach, maar als manager én als vader en soms als mental coach. Een dubbelrol, soms moeilijk te combineren, maar het ging steeds beter. Vele gesprekken heb ik met Erik gevoerd over hoe het met hem ging. Ik weet dat ik Erik altijd heel goed heb kunnen aanvoelen. En heb me dus voorgesteld welke stukje hij zou kunnen maken over de Dutch. Dat volgt hieronder:

“Binnenkort gaat de Dutch Open weer van start in Almere. Een toernooi waar ik altijd een haat-liefde verhouding mee heb gehad. Vele jaren heb ik hier gespeeld. Soms met succes een aantal ronden verder gekomen, soms lag ik er vrij snel uit. Mijn lotingen waren zoals vaak niet al te gelukkig en ook blessures of ziekte vooraf waren wel eens de oorzaak van mindere optredens.

Maar natuurlijk wil je graag op zo’n toernooi in je eigen land goed scoren. Dat veroorzaakte bij mij altijd extra druk. Soms had ik echt een vervelend gevoel als ik de baan op ging, omdat ik dan het idee had dat iedereen in de hal tegen mij was. Natuurlijk is dat echt onzin, want ik had volgens mij genoeg fans in Nederland, maar toch voelde het af en toe zo. Ik kon er ook niks aan doen. Het kwam gewoon op en beïnvloede mijn spel.

In 2011 speelde ik tegen de Deen Rasmus Fladberg en was mijn coach Ron Daniëls. Het werd een 3-setter. Ik speelde zeker niet slecht, maar trok wel aan het kortste einde. In 2012 strandde ik in de 3^e ronde en weer was een Deen de spelbreker, ditmaal Lind Thomsen. 2013 was een goed jaar. Ik kwam tot de Chinees Yuxiang. In 2014 had ik niet veel geluk, want ik moest spelen tegen Ajay Jayaram uit India, ook nu nog een hele goede speler, maar toen een echte topper. Ik hield het lang vol, maar Jayaram won uiteindelijk en ook het toernooi. In 2015 was het eindstation Lehikoinen uit Finland en in 2016 Toby Penty uit Engeland.

En dan afgelopen jaar. Lekker, zoals altijd de afgelopen jaren, logeren bij Roy Calbo in Almere. Lekker dichtbij de hal en bij mijn ‘tweede papa’. Ik voelde me daar altijd op mijn gemak en kon lekker ontspannen. Gelukkig kreeg ik ook genoeg voedsel binnen, al was het bijna niet aan te slepen gezien mijn eindeloze honger en hing de koelkastdeur bijna uit zijn scharnieren. Als verrassing kwam ook nog mijn vriendin Birgit langs, dus dat was helemaal mooi. Ik speelde een goed toernooi zoals jullie vorig jaar hebben kunnen lezen. De eerste ronde tegen Penalver uit Spanje was lastig, de tweede ronde tegen Kaljonen uit Finland ging geweldig en dus werd het de eerste geplaatste Wang uit Taipei. Ik bleef heel dichtbij en er ontstond vooral in de tweede set een mooie pot.

Hoe graag had ik ook dit jaar hier willen staan en nog een aantal jaren daarna en had ik verder in het toernooi willen komen en jullie willen laten zien wat ik in mijn mars heb. Ik was op de goede weg, maar helaas is het mij niet gegeven om nog een keer terug te keren”.

Was getekend, Stef Meijs, vanuit Erik

Bijgevoegd beelden van de laatste wedstrijd van Erik in Nederland op 12 oktober 2017 tegen Wang. Met dank aan Christ de Rooij van badmintonline.nl

In the text in Dutch I tried to write something about the forthcoming Dutch Open as if I were Erik. Not so difficult for me, because I was very close with him. I wrote about al the Dutch Open’s in the past. What it did with Erik and how he felt. Often it was a difficult tournament for him. But it helped that he could stay with his coach/friend and second father Roy Calbo. He felt very comfortable staying at his place in Almere. Last years Dutch Erik played a good tournament. It became his last tournament in the Netherlands. In the video you see some rally’s of Erik’s last match against Wang from Chinese Taipei.

06.09.2018

Gisteren eindelijk bericht gekregen via de advocaat in Duitsland (na ruim 9 en een halve maand) dat de officier van justitie eindelijk de zogenaamde tenlastelegging of dagvaarding heeft opgesteld en aan de rechtbank heeft verzonden. Dat betekent dat de vrachtwagenchauffeur nu officieel in staat van beschuldiging is gesteld en dat nu de rechter aan zet is. Ik ben benieuwd hoe lang dit proces nog gaat duren. We hopen niet al te lang meer, zodat er weer een stap kan worden gezet in dit pijnlijke traject.

13.08.2018

Vorige week zijn we teruggekeerd uit Thailand, met gemengde gevoelens. Ik had het liefst meteen weer willen terugkeren. Karin vond het echter ook erg fijn om weer thuis te zijn. Ons huis ademt Erik. Ontzettend jammer dat deze reis voorbij is. Ik voel me daar op mijn gemak. Lieve mensen, lekker eten, lekker weer, een bijzondere cultuur, inclusief een heel andere benadering van de dood. Ik heb geprobeerd in de afgelopen delen jullie mee te nemen op die reis. Dat doe ik ook met dit laatste deel. Dat staat, hoe kan het ook anders, in het teken van hetgeen ons het meest dierbaar is, onze Erik. Meteen na het overlijden van Erik heb ik het plan bedacht om op een aantal plaatsen waar ik met hem ben geweest wat as uit te strooien, met name in Zuid-Oost Azië. Het gebied waar Erik zich zo ontzettend thuis voelde en veel lieve mensen heeft leren kennen. Daar zijn we deze reis mee begonnen in Thailand (met dank aan de KLM voor de bijzondere wijze waarop zij tijdens de vluchten daarop gereageerd hebben).

Aan de rand van Bangkok hebben we een mooi, afgelegen en heel rustig park en natuurgebiedje gevonden wat volledig aan onze wensen voldeed. Daar hebben we de kans gehad om in alle stilte zonder mensen om ons heen datgene te doen waarvoor we waren gekomen. Dat waren hele zware en emotionele momenten voor Karin en mij. Aan het einde van onze vakantie zijn we zelfs nog eens terug gegaan naar deze prachtige plek, nu samen met Anouk en Pieter Jan. Onze gedachten en tranen hebben we de vrije loop gelaten.

Hebben we een fijne vakantie gehad? Ja, dat durf ik zeker te stellen. Hebben we kunnen genieten? Ja, op sommige momenten: bijvoorbeeld vanwege een spontane lach van een kind, of vanwege een mooi vergezicht, van een mango sticky rice, vanwege een schouderklop van een hoteleigenaar. Maar altijd was ook nu Erik in ons hoofd. Wat hield hij van deze omgeving. Iedereen die op vakantie is, wil altijd graag met zijn naasten delen wat er allemaal gebeurd. Met Erik kunnen we dat nooit meer doen en dat is hard. Ja, op de foto’s die jullie eerder hebben gezien lachen we. We houden elkaar vast en laten niet los, maar de lach is uit onze ogen. Aan ons gevoel is echt nog niets veranderd lieve mensen.

We blijven echter verder gaan. En zullen nieuwe reizen maken en onze nieuwe doelen verwezenlijken. De eerste plannen zijn al weer in de maak.

My last series of pictures about our trip to Thailand. Of course about Erik. We were able to disperse some ashes at a beautiful park somewhere in Bangkok. Erik loved South-East Asia. Therefore we will make several trips in the near future to bring Erik back to this region. This will be one of my new goals in my live. Did we enjoy our trip to Thailand? Yes, we enjoyed and yes we could laugh sometimes about small things. But never was Erik out of our mind.

01.07.2018

Vandaag een prachtige zonnige 1 juli 2018. Ik zit in de tuin van het heerlijke weer te genieten. De warmte doet me goed. Maar opeens gaan mijn gedachten terug naar 1 november 2017. Precies 8 maanden geleden speelde Erik Meijs zijn laatste internationale wedstrijd tijdens de Bitburger Open in Saarbrücken. De eerste ronde had Erik gewonnen. De tweede ronde speelde hij tegen Ygor Coelho uit Brazilië (inmiddels getraind door Nadia Lyduch). Erik had grote plannen tijdens de Bitburger. Na goede optredens tijdens de Dutch Open, de Denmark Open en de French Open, was het plan om hier te vlammen. Het werd een mooie wedstrijd die live te volgen was. We hebben een samenvatting gemaakt van 5 minuten met mooie rally’s van Erik (let op de aardige bal op 0.42 sec). Een flitsende partij was het, mooi om naar te kijken. Coelho won uiteindelijk met 23-21 en 24-22. Niet vaak heb ik Erik zo zien balen als na deze wedstrijd. Hij hield zich enorm in, maar de laatste beweging die op de video staat aan het einde van de wedstrijd zegt genoeg. Na dit toernooi hadden nog vele toernooien moeten komen. Hoeveel hadden we niet nog moeten genieten van deze mooie speler. Als ik nu nog eens terug kijk naar deze beelden is het bijna onwerkelijk, zelfs voor mij. Het lijkt alsof ik naar iemand anders zit te kijken. Ongelofelijk dat hij er niet meer is en de badmintonvelden nooit meer zal betreden.

November 1, 2017. Exactly 8 months ago Erik (26 years old) played his last international badminton match at the Bitburger Open in Saarbrücken against Igor Coelho from Brazil. Erik wanted to score at this tournament. We made an overview of 5 minutes with some of my favorite rally’s. Coelho won the match with 23-21 and 24-22. It is difficult to see, but if you watch Erik after the end of the game, you will see his disappointment. After this tournament many more had to come. If I watch this video myself again, even for me it is almost unreal and unrealistic. Am I watching to my own son? Still unbelievable that he is not there anymore.

03.06.2018

Het was me het weekend weer! Zaterdag 2 juni samen met Karin en Anouk naar Arnhem getogen waar een bijzondere trainingsdag was georganiseerd door de VBO, in samenwerking met Ron Daniels. Dit alles in het teken van het overlijden van Erik. Een grote groep trainers heeft daaraan belangeloos zijn medewerking verleend, waaronder Ron Daniëls, Roel van Heuckelom, Henri Vervoort, René Sehr en Aad van Zeijl. Daarnaast was ook Nick Fransman van de partij en Freek Cox. Hoe vaak komt het voor dat er in Nederland zo'n grote groep 'docenten' aanwezig is om de hele dag met trainers aan de slag te gaan en vervolgens met jeugdspelers. Heel veel individuele aandacht voor iedereen. Heel erg bedankt mannen (mede namens Birgit Overzier en Tommy), plus aan Christ de Rooy van badmintonline.nl en ook veel dank aan de mensen van de VBO die hart en ziel hebben gelegd in het organiseren van deze dag. Ik heb begrepen dat er ideeën zijn om het de komende jaren te gaan herhalen. Dat zou mooi zijn natuurlijk. 

Voor een artikel over deze dag klik hier

Vandaag ook nog even gaan buurten bij het PIP Milispec Toernooi in Berkel. Hier kwam Erik altijd graag, dus we vonden het vanzelfsprekend dat we ook hier onze neus lieten zien. Zoals vanouds een lekkere sfeer. Ga zo door. Wij gaan bijkomen van alle deze ervaringen en van de gesprekken met mensen. 
We vinden dat we het moeten doen en we hebben er ook wat aan, maar tegelijk is het zwaar.

25.05.2018

Onderstaand bericht heeft Stef op zijn facebook gezet ter gelegenheid van zijn verjaardag.

Vandaag ben ik aan de beurt. Ik ben geen verjaardagvierder en vandaag al helemaal niet. Natuurlijk ga ik deze verjaardag niet ‘vieren’. Hoe zou ik dat kunnen? Maar wel een verhaal, want schrijven is iets wat ik graag doe en wat mij helpt.
Er is maar één persoon waar vandaag mijn gedachten naar uitgaan en dat is Erik. Meestal was hij er niet. De laatste jaren waren we vaak samen op stap. Maar vergeten deed hij mijn verjaardag nooit. In 2017 zette hij op 25 mei nog een mooie foto van ons samen op facebook en op Instagram. Die heb ik hier nog eens toegevoegd. Dat waren de laatste gelukwensen van Erik…
Ruim een half jaar missen we hem nu al in ons midden. Geen moment van de dag gaat voorbij of er is iets waardoor ik Erik in mijn hoofd heb zitten. Inmiddels weten we meer details over het ongeluk en dan wordt het eigenlijk nog zwaarder om te bevatten. Enkele minuten scheelde het, of er was niets aan de hand geweest en de vrachtwagen had op volle snelheid zijn weg kunnen vervolgen. Vier minuten eerder stond hij nog op een parkeerplaats. 
Aanvaarden doen we het niet. Nu niet, nooit niet. Het rouwproces houdt niet op. Wij gaan het ook niet wegstoppen. Dat kan niet. We zullen hier ons hele verdere leven mee geconfronteerd worden en dat maakt het zo moeilijk. Ik lees nu een boek van twee therapeuten. Een boek dat de titel draagt: ‘Ze zeggen dat het over gaat…’ Ik heb nog niet veel gelezen, maar ik herken wel heel veel wat in het boek wordt gezegd. Er wordt gesproken over de gangbare theorieën over rouwverwerking: de vijf fasen van rouw of vier fasen van rouw. Wij hebben ons daar vanaf het begin over verbaasd. Want wij voelden het anders. Je doorloopt niet die fasen. Alles loopt door elkaar. Ieder verwerkt het op zijn of haar manier. En het gaat maar door. Gelukkig krijg ik nu eindelijk bevestiging door dit boek dat de vloer aanveegt met de gangbare theorieën in onze cultuur. Die is er op gericht om ons te laten geloven dat je fases doorloopt, ergens naar toe moet werken en het, hoe moeilijk dat ook is, op een bepaald moment kunt afsluiten en ‘een plekje’ kunt geven. Natuurlijk niet, hoe kun je iets een plekje geven als iets uit je is weggenomen? Want dat is het. Iemand zei tegen ons: ‘als je een kind verliest is een deel van jezelf gestorven’. Zo voelt het precies. Die pijn is niet te beschrijven. Het gemis van Erik kunnen we niet uitbannen, we kunnen wel verder leven mét het gemis. Sommige dingen kan de tijd niet helen. De pijn zit te diep. Het is daarmee een deel van jezelf geworden. Het rouwproces zal nooit stoppen, het is een levenslang proces. Maar we zullen ook proberen betekenis te geven aan het verlies van Erik en dat meenemen in ons verdere leven.
Wat was het een jongeman met vele gezichten. Een persoonlijkheid die zich al ver ontwikkeld had. Met een prachtige en vrolijke uitstraling, maar zonder dat je het merkte met een ongelofelijk serieuze inslag die voor iedereen in zijn omgeving iets wilde betekenen. Dat hebben we de afgelopen maanden wel meegekregen bij onze rondgang langs allerlei mensen. Dat maakt ons aan de ene kant trots en aan de andere kant wordt het daardoor ook nog moeilijker. 
Maar we gaan door. Erik leek een druk persoon, maar kon ook ontzettend rustig zijn en daarvan genieten. In 2010 hebben we samen onze eerste reis naar Vietnam gemaakt. Daar zijn we in aanraking gekomen met de levensstijl van de Vietnamezen en zijn we van het land gaan houden. We zijn toen ook enkele dagen in de Mekong-delta geweest. Daar kwamen we beiden volledig tot rust. Voor Erik had deze reis grote betekenis, want daarna heeft hij zijn eigen pad gekozen. Eén foto koos hij om bij zijn bed op te hangen. Dat was de foto van de Mekong die ik hier heb bijgevoegd, met het bootje op de voorgrond. Ook de andere foto met de serene rust van de Mekong is van Erik. We zullen in de toekomst teruggaan naar Vietnam. Ook Erik. 
Vandaag zal ik in alle rust doorbrengen. Met Karin Meijs-Roos, met Anouk Meijs en met Pieter Jan Kruijssen. Misschien gaan we wel Aziatisch eten halen of zoiets. 
Ik blijf jullie lastig vallen met mijn verhalen. Blijf mij ook lastig vallen. Dat helpt.

Dear friends, a long story in Dutch. With the translation button you will probably understand most of it. The summary: today is my birthday. But of course no happiness today. My story is about Erik. And about mourning. It will never stop. The pictures are of our trips to Vietnam. One of our beloved countries in South East Asia.

17.05.2018

Op 17 mei heeft Ted van der Meer onderstaand bericht op zijn facebook gezet over Erik. Heel mooi. Bedankt, Ted

Goeiemorgen!

Het (trieste) onderwerp van vandaag: ERIK MEIJS

Op 16 november 2017 overleed Erik, een badmintonner uit de mondiale top 100, aan de gevolgen van een verkeersongeluk in Duitsland.

Erik (26 jaar pas) speelde in de Duitse Bundesliga bij BC Beuel, die na Erik's overlijden op een fraaie tweede plaats zou eindigen. Wat hadden ze, vooral voor Erik, graag 'Meister' willen worden!

Erik was niet zomaar een topsporter. Hij was een jongeman die soms tegen de wind in probeerde hogerop te komen. Dat valt niet mee, in een kleine sport als badminton. De miljoenen om sporters verder te helpen liggen niet voor het oprapen. De zoon van Karin en Stef Meijs en zus van Anouk heeft echter op een ongekend positieve wijze de handschoen opgepakt en zette alles op alles om hogerop te komen. Het lukte hem om bij de beste honderd te komen en hij werd steeds kansrijker om de Olympische Spelen van 2020 te halen.

De dood is in alle gevallen verschrikkelijk, maar als zo'n jonge, mooie kerel uit het leven wordt gerukt, is dat gewoon niet te bevatten.

Erik was de vriend van de Duitse badmintonster Birgit Overzier. Birgit was zwanger van hun eerste kindje. Hun zoon Tommy Erik werd op 12 februari geboren. Het verdriet over het overlijden blijft natuurlijk eeuwig bij de familie Meijs en Birgit. Maar hoe mooi is dat Erik toch nog voortleeft via Tommy Erik!

Erik Meijs wordt niet vergeten, alhoewel er bij Badminton Nederland naar mijn mening toch wat weinig aandacht voor was. Maar de herinnering blijft, zoveel is zeker. Erik staat bijvoorbeeld op 2 juni, tijdens een bijscholing vande VBO (Vereniging van Badminton Oefenmeesters) in het middelpunt vande belangstelling. (Inter)nationale trainers zetten zich in om geld in te zamelen voor een goed doel.

Willen jullie meer weten over de gebeurtenissen op 2 juni, neem dan contact op met de VBO. Je kunt bijvoorbeeld André Boerboom van de Werkgroep Technische Zaken contacten; hij staat op Facebook. Of stuur een mail naar fundraising@vbo-trainer.nl voor meer info.

En kijk vooral ook op www.erikmeijs.com, als je meer over deze geweldige speler wilt weten.

Op de foto's staan Erik en Birgit. En in Wateringen werd de 1e Erik Meijs Award uitgereikt. Op deze foto staat de familie Meijs samen met de Engelse topspeler Toby Penty.

06.05.2018

Een prachtige 2e plaats voor het Duits Landskampioenschap voor Beuel. Ook dat telt in Duitsland. Wat een prachtig team en wat hebben ze gevochten, ook voor Erik! Ze hadden zo graag de titel willen pakken. Maar met deze foto brengen ze ook een prachtig eerbetoon aan een prachtige jongeman. Het was een zwaar weekend weer. Voor de spelers en voor ons. Maar we wilden het bewust meemaken. Onze dank gaat uit naar de spelersgroep en alle begeleiders. 

Vize Meister in die Deutsche Bundesliga!
What a fantastic team. You did a wonderful job this weekend and we are very proud on you. And thanks for the tribute to Erik.

20.04.2018

Vandaag is de geboortedag van Erik Meijs, ruim 5 maanden alweer na het ongeluk. Een zonovergoten dag en heel warm, precies wat Erik lekker zou vinden. Maar, voor het eerst zonder hem. Zijn verjaardag zullen we nooit meer samen met hem kunnen vieren. Hij zal altijd 26 blijven. Het is en blijft verschrikkelijk voor ons, niet te verteren en niet te aanvaarden. Ieder van ons verwerkt het op zijn eigen manier. We delen ons verdriet met elkaar, maar niemand kan de werkelijke pijn van een ander voelen. Dat is de tragedie van de mens. Maar hoe dan ook moeten en gaan we verder.
Toen we voor het laatst met elkaar en met velen van jullie afscheid namen van Erik op 24 november 2017 hebben we met beeld, muziek en teksten Eriks verhaal laten vertellen. Ter nagedachtenis aan Erik heb ik ook nu weer een beeldverhaal samengesteld, met hulp van Christ de Rooy van badmintonline (ontzettend bedankt weer Christ). Met grotendeels andere foto’s (met een eerste glimp van Tommy op 2 foto’s) en andere teksten, onder begeleiding van muziek. Geen enkele tekst is van ons zelf, maar uitsluitend afkomstig van anderen mensen die iets over Erik hebben gezegd. Als je het zelf wil, kijk en luister de komende 4 minuten naar het verhaal van Erik. Maar bedenk wel even wanneer je het wil bekijken, aangezien de beelden indringend zijn! Tijdens het afscheid is aan het einde een tekst van mij voorgelezen. De laatste regels herhaal ik hier: “Als iedereen die hier is ook maar een kleine stukje in zich mee gaat dragen hoe Erik was als mens, dan zal de wereld er vanaf nu een stukje mooier en liever uit zien. Denk op die manier aan hem later en vergeet hem niet.”

Today is Erik’s birthday. The first time without him. We will never celebrate this together with him again. He will always be 26 years old. It is still a horrible feeling for us and unacceptable. Every member of our family deals with it in his own way. We share our grief, but no one can feel the actual pain of the other. That’s the tragedy of human kind. But one way or another, life goes on. 
When we said goodbye to Erik on November 24, 2017, we told Erik’s story with pictures, music and stories. I made such a piece again for today, with the assistance of Christ de Rooy. With other pictures and text. Kind words from people all over the world, their memories about Erik. If you like, stay with me for the next 4 minutes and remember Erik (but decide if and when you want to see it!). At the end of the ceremony on November 24, one of Eriks sponsors spoke on behalf of us. The last sentences I would like to repeat here: “ If everybody who is here would carry only a small piece of how Erik was as a human being , the world would be a little bit more friendly and more beautiful. Think about Erik in such a way and don’ t forget him.

14.04.2018

Op zaterdag 14 april 2018 is in Wateringen de 1e Erik Meijs Award uitgereikt. De ouders en zus van Erik overhandigden de Award aan de Engelse badmintonspeler Toby Penty. Het initiatief van de Erik Meijs Award kwam van de organisatie van de Victor Dutch International.

Erik Meijs: 20 april 1991 - 16 november 2017

Emotional moments at Victor Dutch International in Wateringen, The Netherlands. The first Erik Meijs Award has been given to Toby Penty.

1. Erik Meijs Award für Toby Penty aus England.

Premier Erik Meijs Award pour Toby Penty, joueur d'Angleterre.

Voor de video: klik hier en hier.

12.04.2018

Bericht van de Dutch International Badminton:

[NL] Gebeurtenissen in het leven kennen soms zwarte bladzijden, dat geldt ook voor het tragische ongeval dat Erik Meijs noodlotig werd in november 2017.
Erik Meijs was Nederlands Kampioen in het enkelspel en was in voorbereiding om deel te nemen aan de Olympische Spelen 2020 in Japan.
De organisatie heeft ter nagedachtenis aan Erik een Erik Meijs Award in het leven geroepen. Deze zal worden uitgereikt aan de meest sportieve speler van het toernooi. De prijs zal worden uitgereikt tussen de kwart- en halve finales op zaterdag.

[ENG] Events in life sometimes have black pages, this also applies for the tragic accident that Erik Meijs became fatal in November 2017.
Erik Meijs was Dutch Champion in Men's Singles and aiming to participate in the Olympic Games 2020 in Japan.
The organization has created an Erik Meijs Award in memory of Erik. This will be awarded to the most athletic player of the tournament. The prize will be awarded between the quarter and semi-finals on Saturday.

28.03.2018

Vanaf de maand maart is elke maand iemand jarig uit ons gezin. Vandaag ben ik als eerste aan de beurt. Maar ik wil helemaal niet jarig (meer) zijn. Ik wil eigenlijk vanaf nu altijd 56 jaar blijven. Dat heeft een speciale reden. Als ik namelijk wel eens vergat hoe oud ik was, koppelde ik dat meteen aan de leeftijd van Erik. Het verschil was altijd precies 30 jaar. Vanaf vandaag is dat voor altijd veranderd. Het geheugensteuntje is weg. Ik wil niet ouder worden, maar 56 blijven. Dan blijft het verschil met Erik ook altijd gelijk. Dus vandaag ben ik 56 jaar plus 1 geworden…
Het gemis is en blijft intens voelbaar voor ons en wordt eigenlijk nog steeds groter. Ik mis de lach van Erik, zijn grenzeloos optimisme, zijn rust en gemoedelijkheid, zijn positieve instelling, zijn stevige omhelzing, zijn dagelijkse appjes, zijn liefde, zijn alles.
Onderstaande foto stuurde Erik aan mij via facebook op mijn verjaardag in maart 2016 (gemaakt op de dag dat hij zijn nationale titel behaalde in Almere). Hij schreef daar toen het volgende bij: “Denk dat deze foto genoeg zegt over onze relatie. Happy birthday lieve mama, ik hou van je!!” Die woorden ga ik nooit meer horen.

From March onwards each month we have a birthday in our family. Today I am the first one. But I don’t want to celebrate my birthday anymore. I don’t want to get older anymore. Because the difference in age between myself and Erik was exactly 30 years. Therefore I always could remember my age. But today everything has changed.
We miss Erik everyday and it is getting even worse. I miss his laugh, his optimism, his calm state of mind, his embrace, the daily what’s-app, his love, his everything.
This picture is a perfect example of our relation and was taken during the National Championships in February 2016. He send this picture to me on my birthday with the following text: “I think this picture tells enough about our relation: Happy birthday dear mama, love you.” These words I will never hear again.

02.03.2017

Kortgeleden was het afscheid van Marc Zwiebler. Ik heb daar eerder over geschreven. Dat deed mij weer herinneren aan de ontmoetingen tussen Erik Meijs en Marc, onder meer in de Duitse competitie. Dit seizoen speelden Marc en Erik zij aan zij voor de 1e BC Beuel, maar vorig seizoen waren ze elkaars tegenstander. Marc speelde toen nog voor Bischmisheim uit Saarbrücken. Erik speelde in september 2016 een prachtige wedstrijd tegen Marc. Al hun ontmoetingen waren altijd van hoog niveau en met een hoog tempo. Ik heb toen die hele wedstrijd opgenomen en later hebben we de laatste 8 min van de 5e set op internet gezet (in Duitsland spelen ze max 5 sets tot de 11). Ik heb net die beelden nog eens bekeken. Zwaar voor mij om te zien, maar ook mooi om de spanning te voelen, de emoties die los komen aan het einde van de wedstrijd en het prachtige spel. En de trots die ik zelf weer voel. Dat wil ik nog wel een keer delen. De beelden beginnen bij een stand van 4-7 in het nadeel van Erik.
Mooier nog dan de beelden is de herinnering aan wat Erik in de dagen daarna meemaakte bij de training. Hij trainde toen al met de Duitse selectie mee in Mülheim. Toen hij de maandagochtend na de wedstrijd op de training verscheen, werd hij met een groot applaus begroet door zijn Duitse trainingspartners. Daarmee toonden zij hun respect voor Erik en dat deed Erik nog meer dan het winnen van de wedstrijd tegen Marc. Zo was onze Erik…

Last week I wrote about Marc Zwieblers farewell-event. This brought into my memory the matches between Marc and Erik. Always at a high level and high speed. In September 2016 they played a match during the competition. At that time Marc played for Bischmisheim and Erik for Beuel. It was a magnificent match I remember. The last 8 minutes of the fifth set we put on internet that time. You can see this once more. Difficult for me to see again, but also feeling very proud again.
Apart from the match I recall also the experience of Erik afterwards when he came into the hall the next day for a training with the German national team. They applauded for Erik. Showing their respect to him. This was more important for Erik than winning the match.

25.02.2018

Zo nemen ze in Duitsland afscheid van een groot badmintonkampioen. Op zaterdag 24 februari was in Bonn een "klein" afscheidsfeestje georganiseerd voor Marc Zwiebler, 9-voudig Duits kampioen. Afscheid van zijn internationale badmintoncarriere wel te verstaan, want Marc speelt nog steeds voor BC Beuel, het team waar ook Erik in speelde. Wat een spektakel. Een avondvullend programma met zo'n 1000 toeschouwers, waar ook wij voor uitgenodigd waren. Professioneel in elkaar gezet en live op Internet te volgen. Het filmpje toont een stuk van de opkomst van Marc (met excuus voor de hapering halverwege het filmpje toen ik mijn mobiel per ongeluk de verkeerde kant op zwaaide haha).

Ook onze schoondochter Birgit Overzier was van de partij en speelde een rol in het geheel, naast andere topbadmintonners. Ook van haar was een filmpje gemaakt en ook zij kwam op, zoals dat ook bij Marc ging. Wat een topprestatie van haar. Zo kort na de geboorte van Tommy Erik (met wie het overigens goed gaat) en ook weer heel beladen natuurlijk. Zoals je van een topsporter kunt verwachten gaf ze geen krimp en ging soepel in op de vragen van de interviewer. Die overigens gelukkig bijzonder goed was geïnstrueerd en geen verkeerde dingen vroeg. Heel knap hoe Birgit dit heeft gedaan, want dit was emotioneel heel zwaar voor haar, zo zonder Erik (en ook voor ons merkten wij toen de avond vorderde). Chapeau. We zijn ontzettend trots op haar.

12.02.2018

Vanochtend, op 12 februari 2018, is onze kleinzoon Tommy Erik geboren. Moeder Birgit en baby Tommy maken het prima. Alles is goed gegaan. Morgen gaan we onze kleinzoon bewonderen. Het is al een flinkerd met zijn 3700 gram en 54 cm lang. En natuurlijk met zwarte haren. En een slaapkop nu al. Wij zijn heel erg blij met Tommy en ook ontzettend trots op onze lieve schoondochter Birgit dat zij zich zo goed door de afgelopen periode heeft heengeslagen. Een topvrouw. Zij zal een geweldige en hele lieve moeder worden voor Tommy.

En tegelijk doet het ons onmetelijk verdriet dat zijn vader er niet bij is en vader en kind elkaar nooit zullen zien. Daarmee zijn onze gedachten, hoe kan het ook anders, meteen weer bij onze zoon Erik. Hij was zo bezig met zijn aanstaande vaderschap. Hij was zo gelukkig en samen met Birgit had hij zoveel plannen. 
We hopen dat Tommy het lichtpuntje in ons leven is waar we zelf op hopen. Naast het verdriet om Erik wat altijd zal blijven, zal Tommy in elk geval ook gaan zorgen voor een stukje vreugde in ons leven. Daar gaan we met volle teugen van proberen te genieten.

This morning, on February 2018 our grandchild Tommy Erik was born. His mama Birgit and Tommy are doing fine. Everything is okay. Tommy is 3700 gram and 54 cm. And of course with black hair. We are very happy with Tommy and very proud on Birgit. She did very well the last couple of months. She will be a fantastic mother for Tommy.
At the same we feel of course very sad knowing that Tommy’s father, Erik, is not there anymore and will never see his son. Erik was so happy about the fact that he would become a father and together with Birgit he made so many plans for the future. We hope Tommy will give us some light in the future.

05.02.2018

Hoe onwerkelijk was dit en wat een contrast. Erik Meijs in februari 2016 nog Nederlands kampioen. En nu 2 jaar later het beeld van Erik dat Karin en ik zagen op zaterdag 3 februari toen wij in de hal in Almere waren, samen met Roy Calbo en Maartje Verheul (fijn dat jullie bij ons waren). Slechts een herinnering en een foto zijn overgebleven.

Erik was geen echte fan van het NK. Altijd beladen wedstrijden, de druk voelen van het moeten presteren. Twee jaar geleden kwam het er uit en werd hij onder de bezielende leiding van Roy en van Fred van Wankum Nederlands kampioen. De kroon op vele jaren noeste arbeid met Fred en Roy en daarvoor ook met Ron Daniëls. Erik liet zien dat je niet bij de nationale selectie hoeft te zitten om Nederlands kampioen te worden. Wat een fantastisch moment was dat voor hem, voor zijn trainers en voor ons als ouders. Apetrots waren wij. Vorig jaar had Erik een zeer slechte voorbereiding en kwam hij niet verder dan de halve finale. Hoe graag hadden we gezien dat hij dit jaar revanche had kunnen nemen. Het extra bonusgeld was deze keer zeker een extra stimulans geweest in verband met de geboorte van zijn zoon Tommy Erik die binnenkort zal plaats vinden.

Maar Erik is er niet meer. Netjes dat de bond had voorgesteld om een plekje in te richten ter nagedachtenis aan Erik. Vele badmintonvrienden van Erik hebben we gezien tijdens het afscheid van Erik op 24 november 2017. Alleen zijn foto was er nu. Nooit meer zal Erik aan het NK deelnemen. Maar trots blijven wij op hem.

Trots zijn we ook op 2 spelers van Erik’s team BC Beuel die tijdens de Duitse kampioenschappen afgelopen weekend beide Duits kampioen zijn geworden in het enkelspel. Luise Heim deed dat bij de dames en Max Weiskirchen bij de mannen. Een prachtige prestatie!

How unreal is this. Erik February 2016, Dutch champion and now only Erik’s picture at the championships last weekend in Almere. Erik was not a real fan of the championships. But 2 years ago all came together and he became Dutch champion, with the help of his coaches. What a fantastic moment it was. For him, his trainers and for us. Last year Erik had a bad preparation and only reached to the semi-final. Erik should have had the chance to take revenge. But Erik is not there anymore. One his picture. He will never play championships in the future. But we will always be proud.

In the meantime 2 of Erik’s team-mates of BC Beuel managed to become German champion last weekend, Luise Heim and Max Weiskirchen. We are also very proud on them.

Stef and Karin.

27.01.2018

Gisteren won 1.BC Beuel thuis van Mülheim met 6-1. Een prachtige overwinning. Op 11 november 2017 was de uitwedstrijd in Mülheim. Dat is de allerlaatste wedstrijd van Erik Meijs geweest. Hij speelde alleen de dubbel met Max Weisskirchen omdat hij last van zijn rug had. Een tijdje geleden heb ik goede vriend en sparringpartner van Erik Alexander Roovers gevraagd of hij eens kon navragen of er toevallig iemand foto's had gemaakt van die wedstrijd. Dat bleek wonderwel het geval te zijn. Een aantal van die foto's wil ik met jullie delen. De allerlaatste wedstrijdfoto's van Erik dus. Hoe onwerkelijk. Jongen, wat missen we je. 

Yesterday victory for Beuel against Mülheim in the German Bundesliga. On november 11, 2017 Erik played his last badmintonmatch in Mülheim. With the help of Alexander Roovers we got the last pictures of Erik during this match. So unreal. We miss you my son.

01.01.2018

Het nieuwe jaar is ook voor ons begonnen. Met zeer gemengde gevoelens. Aan de ene kant willen we niets liever dan dat 2017 alsmaar doorgaat en bij 15 november stopt. Aan de andere kant willen we 2017 zo snel mogelijk achter ons laten omdat het teveel emotie oproept.

De kerstdagen hebben we in familiekring doorgebracht, deels ook samen met Birgit. Mooi maar ook heel zwaar. Oudjaarsavond was in één woord vreselijk voor ons. De pijn en het verdriet om Erik Meijs zijn nog steeds alom aanwezig en zeer intens en hebben de overhand boven de mooie herinneringen die er ook zijn.

Ooit zullen die, hopen wij, de overhand gaan krijgen. Nu overheersen nog steeds gevoelens van verdriet, onmacht, ongeloof, woede, wanhoop, pijn, het gemis en soms een allesoverheersende leegte. En dat alles door elkaar heen de hele dag door. En elke keer weer spreken we onszelf toe en zeggen we dat we verder moeten. Zo zou Erik het ook hebben gewild. Voor elkaar moeten en gaan we verder. Voor Anouk en Pieter Jan, voor Birgit en voor Tommy Erik.

Bedankt weer voor alle lieve woorden van iedereen via diverse wegen, via social media, via kaarten rond de afgelopen ‘feest’dagen. Karin Meijs Roos en ik wensen iedereen een prachtig en gezond 2018 toe. Auch alle liebe Freunde aus Deutschland wünschen Karin und ich ein schönes und gesundes 2018. Wir sehen uns bald wieder.

Tot slot wil ik nog iets met jullie delen. Begin december sprak ik telefonisch een werkrelatie, Arie Blok. Ik ken Arie al een aantal jaren en af en toe schakel ik hem in voor een kleine opdracht om één van zijn gaven tot wasdom te laten komen. Arie is een meester in het observeren van gesprekken bij bijeenkomsten en aan het einde op zijn geheel eigen wijze daarover een terugkoppeling te verzorgen in de vorm van een Epiloog. Nadat ik hem het verhaal over Erik had verteld, heeft Arie voor mij persoonlijk een epiloog gemaakt over Erik. Bedankt Arie voor de tekst die mij diep heeft geraakt.

Erik

Je vindt hem niet in je verdriet

niet in het verlies

nog in het missen

van wat was of

nog verwacht

Je vindt hem in alles dat er is

en altijd blijft

wat je deelde is het veelvoud

van ontelbaar hem in jou

ver voorbij vandaag

Lichaam, geest, de ziel

wie weet

gevoel, wat voel je, in jezelf

een last of een leven

hij heeft je energie gegeven

Vooruit

daar is hij

in alles dat je doet

zijn energie in jou

hij laat niet los, nog lang niet, nooit

Huil maar, dat is prima

voor jezelf

niet om hem

hij is niet je verdriet

hij is je energie

Hij niet alleen

jij niet alleen

zij ook niet

Opa

Arie Blok, 5 december 2017

23.12.2017

Op 8 oktober 2017 zijn (zo blijkt nu) de laatste video-opnames gemaakt van Erik Meijs van een competitiewedstrijd Op 8 oktober 2017 zijn (zo blijkt nu) de laatste video-opnames gemaakt van Erik Meijs van een voor 1. BC Beuel in de Duitse Bundesliga door Jacek Knitter. We zijn Jacek natuurlijk zeer dankbaar dat hij deze opnames heeft gemaakt. Hij heeft toen doelbewust Erik close in beeld gebracht. Voor ons is dit nu natuurlijk een heel dierbare en emotionele opname van 3 minuten geworden, zeker ook omdat verschillende karaktertrekken van Erik heel zichtbaar in beeld komen.

Er zijn zo ontzettend veel wedstrijdbeelden van Erik gemaakt de afgelopen jaren en daar zullen we zeker nog het een en ander van laten zien in de toekomst. Maar net door de grote hoeveelheid beelden is het des te onwerkelijker voor ons dat hij er niet meer is. Het is en blijft nauwelijks te bevatten.

De kerstdagen zullen voor ons nooit meer zijn zoals voorheen. Ons gezin zal nooit meer compleet zijn. Desondanks wensen wij iedereen fijne dagen toe. Geniet van de rust en van elkaar. Wij doen ons stinkende best om elke dag weer opnieuw te beginnen en te eindigen.

Stef en Karin Meijs-Roos

Am 8 Oktober wurden die letzten Video Aufnahmen von Erik gemacht von ein Bundesligaspiel durch Jacek Knitter. Für uns sind das jetzt sehr wichtige Bilder die wir in unserem Herzen schliessen werden. Weinachten 2017 werden für uns dunkel und grau sein. Trotzdem wünschen wir jeden schöne Tage. Geniesse von einander.

On October 8 Jacek Knitter made the last video of a Bundesliga match of Erik. For us these are now very important pictures as you can imagine. Christmas will not be happy for us. Nevertheless we would like to say that we hope that you all have nice days with your beloved ones

17.12.2017

Gisteren, precies een maand na het overlijden van Erik Meijs, samen met Karin Meijs-Roos een stuk van het trainingskamp bijgewoond dat in Mülheim was georganiseerd door Tobias Wadenka en Oliver Roth, ter nagedachtenis aan Erik en als steun voor het fonds voor Birgit en Tommy Erik. Het was weer een moeilijk moment voor ons om de hal te betreden waar Erik vanaf de zomer van 2016 zo intensief getraind heeft. Zo fijn dat Tobias en Oliver dit spontaan hebben aangeboden en fantastisch dat ook Fabian Roth en voormalig technisch directeur van de Duitse badmintonbond Holger Hasse hun medewerking hebben verleend hieraan. 
Ik kan me nog heel goed het gesprek herinneren dat Erik en ik op 9 juni 2016 hadden met Holger Hasse om te praten over zijn toekomst en het gaan meedraaien met de trainingen van de Duitse nationale selectie en mogelijke vervolgstappen. Een verademing, temeer daar Erik kort daarvoor ook met de technische staf van BNL had gesproken en hem daar te verstaan was gegeven dat er geen interesse was in een eventuele terugkeer bij de nationale selectie en men sowieso twijfels had of hij wel de top zou kunnen bereiken. 

Hoe anders was de reactie in Duitsland. Een van de eerste dingen die Holger deed was op een groot bord gaan uitschrijven wat de sterke en zwakkere punten van Erik waren. Holger was volstrekt helder in zijn visie, beeld en analyse van Erik. “Du kannst es schaffen”, zei hij, waar hij doelde op het halen van de Olympische Spelen van 2020. De concurrentie zou moordend zijn, maar het was mogelijk. Holger wist feilloos Erik als speler te typeren en aan te geven op welke punten er aan zijn spel geschaafd moest worden. Hij roemde zijn snelheid, creativiteit en variatiemogelijkheden, maar benadrukte ook dat hij veel meer in balans moest komen, stabieler en krachtiger moest worden. Daar is vanaf dat moment heel hard aan gewerkt en grote complimenten aan de Duitse bond dat ze vanaf dat moment Erik volledig hebben opgenomen in de trainingsselectie en hem hebben behandeld als ware hij een Duitse speler, met alle mogelijke ondersteuning die daarbij hoort. Erik zat in een lang proces om zelfs de Duitse nationaliteit aan te nemen. Dit moest net op tijd voor de Spelen zijn beslag gaan krijgen. Daarom mocht hij ook 3 jaar lang niet meer meedoen aan EK’s en WK’s (een voorwaarde van de Wereld Badminton Federatie). Maar ook dat had Erik er voor over. 
Het mocht niet zo zijn. Zijn trainingsmaatjes in Mülheim zullen hem heel erg missen. Om over ons maar niet te spreken….

08.12.2017

Wat een prachtig gebaar van Alexander Roovers richting Erik Meijs. Samen heel veel getraind in Mülheim bij de Duitse nationale selectie en meerdere toernooien intensief samen opgetrokken. Afgelopen zomer nog ruim 4 weken elkaar maatjes geweest in Nieuw Zeeland. Heel erg bedankt Alex, ook namens Karin Meijs-Roos. Wij waarderen dit zeer en weten hoezeer ook jij hem gaat missen.
Eine wunderbare Ehrerbietung von Alexander an unserem Sohn Erik. Wir wissen wie sehr auch du ihm vermissen wirst. LG Stef

25.11.2017

Lieve mensen,

Langs deze weg willen we iedereen bedanken voor alle lieve woorden die we in de afgelopen dagen hebben ontvangen. Ook iedereen die gisteren bij het afscheid van Erik Meijs was willen we heel erg bedanken. Het was een indrukwekkend afscheid dat in onze ziel gegrift zal blijven voor altijd. Karin, Anouk en ik hebben de afgelopen dagen naar het afscheid van Erik toegeleefd en toegewerkt en daardoor waren wij in staat om het afscheid zelf zeer intens en relatief rustig te beleven. We weten dat het ontzettend druk is geweest en dat doet ons heel goed.

We zijn, nadat ieder van jullie afscheid had genomen van Erik, nog een keer gaan kijken. Het was prachtig, met alle shuttles. We hebben geprobeerd gisteren met zoveel mogelijk mensen even te spreken. We weten dat niet alleen wij intens verdrietig zijn, maar velen met ons. Het is ons natuurlijk niet gelukt om iedereen te spreken en weten ook dat, mede door de grote drukte, er ook veel mensen al zijn vertrokken zonder dat we die gezien hebben. Maar het is goed zo. We weten dat jullie er voor Erik waren. Iedereen die ons in de komende tijd nog wil zien, spreken, of op enigerlei wijze contact met ons wil onderhouden of hebben, moet dat vooral doen. We zullen zelf onze grenzen bepalen, maar hoe dan ook is het goed om te blijven praten en gevoelens te uiten.

Heel veel dank in het bijzonder aan Christ de Rooij van badmintonline.nl die ons geweldig geholpen heeft met het in elkaar zetten van de powerpoint en de begeleidende muziek tot in de nachtelijke uren. Je bent een kanjer Christ. En daarnaast een speciaal plekje in ons hart voor Roy Calbo, Maartje Verheul, Merian Huijgens Vdr Ploeg, en Bart Gerrits die ons hebben bijgestaan in deze donkerste dagen van ons leven. De sprekers gisteren waren geweldig, bedankt Jules Bakker, Clemens Wortel, Fred A J van Wankum, Marc Zwiebler en Wendy Tavenier. Jacob de Boer, het was moeilijk voor je, maar fijn dat je onze woorden hebt kunnen uitspreken. En tot slot Marja Huisman van Monuta. Ook zij heeft ons van uur tot uur en van minuut tot minuut vanaf vorige week zaterdag bijgestaan en ons zoveel mogelijk geholpen. 

We spreken elkaar lieve mensen.

Stef Meijs, Karin Meijs-Roos en Anouk Meijs, mede namens Birgit Overzier en Pieter Jan Kruijssen

Liebe Freunde aus Deutschland,

Wir wollen uns sehr bedanken für alle liebe Wörter die wir die letzten Tage bekommen haben und sicher auch jeden der gestern bei Eriks Abschied war. Es war ein beeindruckendes Abschied das immer in unsere Seele bleibt. Karin, Anouk und ich hatten viel zu erledigen die letzten Tagen um diesem Afschied von Erik vor zu bereiten. Aber wir konnten gestern ziemlich ruhig und sehr intensiv alles erleben.
Es waren viele Menschen da, so das es für uns unmöglich war jeden zu sprechen. Aber zu jeder Zeit kan jeden von euch auf die eine oder ander Art mit uns in Kontakt kommen. Wir werden es nötig haben die kommende Zeit die sehr dunkel für uns allen sein wird. 

Auf jeden fall sehen wir unsere Freunde aus Beuel in die nächsten Zeit. Viele lieben grüssen von Karin, Anouk und Stef

Dear friends all over the world,

We would like to thank you for all the kind reactions we got during the last couple of days concerning Erik. It is still very unreal and the coming period will be very hard for us. He is in our heart and will stay there for ever. If you want to contact us in the future, please do so. For us it will help to deal with our grief.
Love from Karin, Anouk and Stef.

ill help to deal with our grief.
Love from Karin, Anouk and Stef.

ur heart and will stay there for ever. If you want to contact us in the future, please do so. For us it will help to deal with our grief.

Love from Karin, Anouk and Stef.ctions we got during the last couple of days concerning Erik. It is still very unreal and the coming period will be very hard for us. He is in our heart and will stay there for ever. If you want to contact us in the future, please do so. For us it will help to deal with our grief.
Love from Karin, Anouk and Stef.